Seni ilk gördüğümde başladı bu hikaye.
Ondan öncesinde başka dertlerim, başka sıkıntılarımla boğuşuyordum.
Aklımı toparlamaya çalışıyordum.
Oysa sen aradığım ilaçmışsın, nereden bilirdim.
Önce bir kıpırtı gibiydin kalbimde.
Sonradan kalbimi eline geçirdin.
Artık o kalp senin adınla atıyor, senin varlığınla beni yaşatıyordu.
Önceleri kendimle yüzleştim.
Olabilir miydi?
Bence olabilirdi sence ?

Ben gerçekten yeniden sevebilir miydim?
Çok sürmedi bu hesaplaşma.
Sensiz hiç birşeyin anlamı olmadığını hatta daha önemlisi sensiz benim bir anlamım olmadığını hissetmeye başlamıştım.
Seninle konuşurken bile seni düşünüyor olmak ve senin bunu bilmemen sanki sana ihanet etmek gibiydi.