Üşüyorum...

Üşüyorum...
Ufkun Kırmızıya Çalan Teninden Fırtına Sesleri Geliyor...
Geceye Sakladığım Hüzünler İçimin Karanlığını Fırsat Bilip Bir Bir Çıkıp Yerinden Gelip Yerleşiyorlar İçimin Boşluğuna...
Hüzün Katılmış Gözyaşları Çiziyorlar Yanaklarıma...
İçimde İncinmişliğim Yüklenip Acıya Dair Ne Varsa İçimde Karanlığın Kıyısına Çıkarıyor....
Geçmişime Bakıyorum...
Yaşanmışlıklarıma...
Yaşanmamaşlıklarıma...
Ve Bir Türlü Tamamlamayı Beceremediğim Yarım Kalmış Kendime...
Bataklığa Saplanmış Bir Aşkın Son Haykırışları Bunlar...
Enkazlarla Dolu Hayatımın Son Yıkıntısı...
Son Darbesi...
Son Işığı...
Yürek İstasyonumdan En Son Kalkan Tren…
İnadına Yaşadığım Hayatın Son Perdesi...
Dinlemekten Yorulduğum Tüm Gerçeklerimi Yüzüme Vurararak Gittin Hayatımdan...
Bilmem ki Ne Yazılır Nasıl Yazılırdı Gidişin...
Hangi Sevda Türküsü Söylenirdi Ardından...
Kalbim Hala Senin İçin Çarptığı Nasıl Dökülürdü Sayfalara...
Gidişinin En Yalın Gerçeği Soru İşaretleriyle Tutuşturulurken Yüreğime, Bir Bıçak Gibi Saplanıp Durdun İçime...
Hüznün Tüm Perdeleri Yüzüme Açıldı...
Kırık Bir Dal Oldu Bedenim...
Sen Gittin, Geride Ne Kaldı ki?
Sen Beni Kendinden Saymamıştın ki...
Rıhtımıma Yeni Acıları Demirledin...
Sevda Yüklü Gemiler Bıraktın Gönül Limanıma...
Sahte Düşler Bıraktın Hayatıma...
Yüzüme Yüklediğin Gidişinin Tüm Kıvılcımları Dönüşünü Bekleyerek Tutuşturdu Kendini...
Mutluluk Yüzüme İnemeden Kirpiklerimde Aslı Kaldı...

GÖKHAN YENİBOLAT