 Yolumu kaybettim
Yolumu kaybettim
Yıldızlar yine görünmüyor gökyüzünde ve yine karşı apartmandaki kadın ile adam kavga ediyor gecenin bir vaktinde.
Ben ise yine kaybettim yolumu.
Sonbahardan yolunu kaybeden serin bir rüzgar girdi odama ve tenimi okşadı sessizce. Hayatınızda hiç yaşadığınız anı aslında daha önce hiç yaşamamışsınız, bulunduğunuz yer size o kadar yabancı, o kadar yeniliklerle dolu geliyor ki her şeyi yapabilirmiş hissine kapıldığınız oluyor mu? (Jamais vu deniyor sanırım Fransızca, Deja vu’nın tersi) Yani mesela odanız aslında yıllardır kaldığınız yer değilmiş de yepyeni bir yermiş gibi ve kendinizi istemsizce mutlu hissediyorsunuz. Gülümsüyorsunuz aptalca. Hani çantamı alıp çıksam diyoruz ya, insanların beni tanımadığı yerlere gitsem ve yeni hayatlar yaşasam. Tam da öyle hissediyorsunuz işte o anlarda. Sanki çantanızı alıp çıkmışsınız ve hayatınızda her şeyi geride bırakmışsınız. Temiz bir sayfa açmışsınız gibi.
Ama tam da bu sırada, tüm mutluluk bir ahtapot gibi bedeninizi sardığında ev arkadaşınız odanıza giriyor, lambayı açıyor ve tüm büyü bozuluyor.
“Naber abi, nabıyon?”
“Hiç. Karanlığın ışığında hayal kuruyorum sadece.”
Yolumu tekrar bulmaya çalışıyorum.
...
|