 Mahvediyoruz
Mahvediyoruz
Bazen bir şeyleri mahvediyoruz hayatımızda, bazen ise diğerlerinin mahvetmesine izin veriyoruz.
Bir süredir uzun bir yazı yazmadım hayatımda dönenlere dair. Bu onunla ilgili olacak. Şimdiden küçük bir uyarı, okumayı durdurmanız için. Aksi taktirde bilgisayar ya da telefon ekranından tanıdığınız bir insanın düşüncelerine doğru bir yolculuğa başlayacaksınız.
Kırıyoruz bazı şeyleri, sanki onlar kırılmak için yaratılmış gibi. Düşünmeden, önemsemeden, sonunun nereye varacağını düşünmeden kırıyoruz.
Ama asıl soru şu; o şeyler oldukları gibi mi kalmalı yoksa değişmeli mi?
Saatin tik takları birbirini takip ederken değişiyor her şey. Her zaman. Ve biz bundan rahatsız oluyoruz çoğu zaman. Kızıyoruz. Değişmesini istemiyoruz. Ama aynı zamanda, değişmediği zaman hiç tatmin olamayacakmış gibi hissediyoruz. Bir şeylerin değişmesini istiyoruz ama büyük değişimleri açık kollarla karşılamıyoruz. Değişim istiyoruz çünkü hayatın ilerlediğini görmeye ihtiyacımız var ama ani değişimler ise korkutuyor.
Kontrol. Evet kontrol. Hayatın üzerinde kontrolümüz olmasını istiyoruz. Aslında bütün sorun bu. Kontrol etmeye çalıştığımız zaman ise mahvediyoruz. Her zaman. Mükemmel bir insan olmak istiyoruz. Ama değiliz. Olamayız da. Düşüyoruz hayatın engebeli yollarında. Yanlış seçimler yapıyor ve pişman oluyoruz yaptığımız seçimlerden. Ama önemli olan düştüğümüz yerden kalkıp sarmak yaralarımızı.
Bazen bir şeyleri mahvediyoruz hayatımızda, bazen ise diğerlerinin mahvetmesine izin veriyoruz.
Hayatımda ilklerim hep plansız gerçekleşti, ilk aşk, ilk öpücük, ilk birliktelik… Ama aradan geçen yıllar sonra belki de olması gereken yolun bu olduğuna inanmaya başladım. Yine de kullanmadığım fırsatların beni ne gibi hayatlara sürükleyeceğini de merak etmiyor değilim.
Yoruldum.
Koşuşturmalardan yoruldum. Sabah ondan akşam dörde derse girip, akşam beş gece on bir işe gitmekten yoruldum. Temmuz ayının ne ara geldiğini, ne ara geçtiğini bilmiyorum bile. Mutsuz muyum, hayır. Sadece birkaç gün rahatlamak istiyorum. Mesela yarın arkadaşlarımın tekne kiralayıp boğaza açılması ve benim iş yüzünden gidememem çok üzüyor. Ya da arkadaşımın diğerinin mezuniyetine gidememem. Kardeşimin büyüdüğünü görememem… Bunlar küçük şeyler gibi gelebilir insanlara ama orada bedensel ve ruhsal olarak bulunamamak üzüyor sadece. Hayatta her şeye yetişemeyeceğimi kanıtlıyor bana ve bu beni seçimlere itekliyor ki ben saatlerce iki kazak arasında kalıp hangisini alsam diye düşünen biriyim. Seçimler zor. Devamının ne olduğunu bilememek zor.
Haftaya Gürhan gelecek Londra’dan. Nur’un düğünü için dönüyor, iki gün bende kaldıktan sonra geçecek Ankara taraflarına. Nida gideli aylar oldu. Nida’nın gidişine bu kadar çabuk alışabileceğime inanmazdım birkaç sene önce. Çok özlüyorum ama. Tekrar eski günlerdeki gibi olamayacak olma düşüncesi çok üzüyor.
Yeni kitaplar aldım bu hafta. Sanırım beni mutlu eden şeylerden birisi bu oldu. Yeni hayatlara açılan kapılar ve kendi hayatımdan, koşuşturmadan, seçimlerden, insanlardan uzaklaşmalar.
Sahilde sabahlayamamak korkutuyor bu sene. Her sene mutlaka yaparım. O gecenin serin esintisi, hafif esen rüzgar, açık gökyüzü ve sana göz kırpan yıldızlar. Tüm benliğinle uzanıyorsun kumsala ve dinliyor karanlık deniz seni. Yargılamadan, sorgulamadan, sözlerini kesmeden ve sen tüm içinden geçenleri anlatınca rahatladığını hissediyorsun. O rahatlamayı bu yaz yaşayamamaktan korkuyorum. Umarım yaşarım.
Ağustosta kardeşim gelecek yanıma. Her yıl biraz daha büyüyor ve büyürken yanında olamamak beni çok üzüyor. Yanlış seçimler yapıp yara almasını istemiyorum hayatta ama öğütler verip hayatına engel olmak da istemiyorum. Sadece yara aldığı zaman yanında olup hep orada olacağımı ona hissettirmek istiyorum.
...
|