 Bu acı beni şair, seni şiirlere konu yapar sevgilim.
Bu acı beni şair, seni şiirlere konu yapar sevgilim.
Gel dese bugün gidecekti. Demedi.
Suskunluğu onu istemediğinden miydi yoksa kendini sevmeyişinden mi bilmiyordu.
“seni hiç üzmek istemedim” dedi. Az kalsın inanacaktı. Zevkleri uğrunaonu terketmiş, keyfini sürmek istediği hayat uğruna çok seviyorum dediği kadının gözlerine bakmaktan vazgeçmişti.
Şimdi çıkmış kadının karşısına tüm zevklerini özlediği için gittiğini anlatıyor, pişmanlık duymuyor gibiydi. Yine de sevdiğini özlediğini kadının sandığı gibi olmadığını söylüyordu. Ne yapmalıydı? İnandı kadın. Çok seviyordu. Adamın ağzından çıkan “tüm düzlüklerin sonu sensin” cümlesinden umut çıkarmaya çalışıyor, yok yok olamaz. Umut yok, geri gelmeyecek diye kendini, kalbini susturuyordu.
Yaşamının sonlarının olabileceğini düşündüğü günleri mutlu olmak için adama inanarak geçirebileceğini düşündü. Ben ölmeden geri gelir dedi. Ölürsem bana gelmediğinden mi pişman olur, benle yaşamadığı şeyler için mi diye düşündü. Adamın hayatında kadın yokken yaptıkları, yatağına aldığı kadınlar, güldüğü kadınlar, düşündüğü , aklına düşen o kadınlar… Hiçbiri umrunda değildi. Kadın kitapları severdi, kitaplardaki aşkları. İnanırdı onlara. Kendinde de öyle bir aşk görüyordu. Görmeden de sevebileceği, günün birinde karşısına çıkacağı aşklar umut ediyordu. Kadının hayatı umuttan ibaretti. Yaşamı bile.
Beklemiyorum dediği adamın her an karşısına çıkıp adını söylemesini istiyordu. Emin olmadığı günler evden çıkmıyor, telefonu baş ucuna koyuyor belki arar diyordu.
Umduğu hiçbirşey, istediği gibi gitmiyordu.
Soranlara beklemiyorum, kalbim boş, giden gelmez diyor, kendini eve attığı her an adama mektuplar yazıyordu. Defalarca yakmaya çalıştığı, fakat hiç beceremediği mektuplar . Gelirse adama vereceği, ileride çocuklarına okutacağı mektuplar. Hepsi adama yazılmış, adamı tasvir eden mektuplar.
Kadın gücünün adamdan geldiğine inanıyordu. Adamın dalgalı hayatına yelken olmak istemişti. Adam istememişti. Birlikten kuvvet doğacağına, aşkın gücüne inanmıyordu.
Kadın adamın dediği şeylerin yalan olduğunu biliyor, kabullenmemek için inanıyordu. İnanmak onu mutlu ediyordu.
Düzlüğe çıkar tüm bu yollar, kader bile değişir sen istersen yeterki diyor, her gece Tanrıdan adama yardım etmesini istiyordu.
Adam çok sert gitmişti ama kadın gidişini unutmuş kırgınlık dahi taşımıyordu kalbinde. Dönse ilk günkü gibi alırdı avuçlarının içine yüzünü. Hep böyle düşünüyordu.
Oysa içinde bir yerde adamın düzlüğe çıkacak hayatında yeri olmadığını, adamın onu kandırdığını biliyordu. Bu yüzden yaşamına dair umut vaat eden şeyleri reddediyor, kötü olacak şeylerim olacağından bunları görmemek için ölmeyi kabul ediyordu.
Akşam olunca ışıkları kapatıp çalmayan telefonuna bakınca dediği tek şey ise adamın gelmeyişine oluyordu;
“Bu acı beni şair, seni şiirlere konu yapar sevgilim.”
...
|