Şimdi düşünüyorum da; bir yanılgıyı, gerçekmiş gibi yaşamış olmak çok da kötü gelmiyor. Her şeyi anlıyor, herkesi tanıyor, her sorunu kavrıyor, yani kavraya anlaya yaşlanıyordum. Bu yüzden kimseye kızamıyordum. Kimseden doya doya nefret edemiyordum. Kimseye ağız dolusu küfredemiyordum, kimseye deliler gibi öfkelenemiyordum...