İki ebeveyn cümleydik seninle.

Aklınla Aklım arasında mantıksız bir münakaşaydı Ayrılık.
Bir G' it dalaşı..

Gitgide, kendimize benzettik Aşk' ı,
gide gide
kendimize benzer yanlarımızı bıraktık içinde..

Çoktandır silinmemiş bir pencereyi andıran yüreklerimizle
kime baksak kir gözüktü,
Kim bize baksa,
kendini temiz gördü.

Ulaşabilirdik aslında,
uzandığımız yerde
uyansaydık uykudan ikimize
ve ikimiz diyebilirdik hala kendimizi
kaybetmeseydik cebren ve hile ile..

Bir yalnızlık
ancak bu kadar barındırabilirdi ikimizi içinde
ve ikimiz ancak bu kadar barınabilirdik
kendimiz dışında bir yürekte..

Söz bahçesinde oynayan küçük harflere
dışardan bakıp gurur duyan
iki ebeveyn cümleydik seninle.

Bizimdiler sözde.
Ama,
hiç bizim olmadılar sözün özüne Aşkı indirdiğimizde.

Olcay Derecik