Attık ömrümüzden maviyi. Oysa tek rengimiz maviydi, umudumuzdu o bizim. Bazen gökyüzü bazen denizimizdi. Sonra sonra yok oldu. Rengi değişmedi; o yine maviyi ama artık mavi bizim değildi. O griydi o yeşildi o sarıydı lakin asla bir daha mavi olmadı, olamadı. Yok ettik, yok ettim. Sanmayan bir yere gömdüğümü, nasıl bulut yok olursa gökyüzünden öyle yok oldu. Çok zaman geçti ki üstünden adı unutuldu, etkisi unutuldu. Sanki hiç var olmamış gibiydi. Öylece yaşadık, yaşadım. Tükenmedi, zaten tüketemezsin tüketilmiş olanı. Neydi kardeşim o zaman bu mavi diyebilirsiniz. Sadece birisi anlatırken yaşanmışlık hissi uyandıran bir histi. Sonra o da geçti. H e r ş e y geçti. Geçmez dedikleri h e r ş e y geçti. Sana bana kalan boya kalemlerinde olan, gökyüzü boyamaya yarayan bir renkti. Neyse bu da geçer, geçti…