İyi insanların özellikleri

Atıp tutmak kolay.Hiç tanımadan insanları yargılamak kolay. Zor olan iyi insan olabilmek,her şeye rağmen öyle kalabilmek.Birisinin yuvasına düşen ateşte ellerini ısıtıp,etrafa tükürüklerle karışık,kötü sözcükler saçmak kolay.Zor olan,o ateşi üşüdüğün halde söndürebilmek.

İşte,şartlar ne olursa olsun,tüm dünyaya karşı iyi insan olarak kalmaya çalışanların bilinen özellikleri.

Kimsenin acısından haz duymazlar.Ortada acı çeken birileri varsa,o acı onların da acısı olur.

Her canlının kıymetini bilirler,ölümü değil,yaşamı kutsarlar.

İnsanların yüzlerindeki ufak bir tebessüme bile neden olabilmek için ellerinden geleni yaparlar.

Bir iyiliği,karşılık bekledikleri için ya da bir güçten korktukları için yapmazlar,doğru olanın o olduğunu bilirler.

Bölüştürmezler sen şusun,o zaten böyleydi diye,yargılamazlar kimseyi durduk yere.

Delikanlılığın can acıtmak,ahkam kesmek olmadığını bilirler.Kendi başına gelmesini istemeyeceği şeyi,başkaları için istemezler.

Başkaları onların arkasında iş çevirmeye kalksa da temiz kalpli olmaktan vazgeçmezler.

Kirletmezler yaptıklarıyla,denizi,gökyüzünü,bir çocuğun küçük kalbini.Nefret tohumları ekmezler hiçbir zaman kimsenin yüreğine.

Düşmezler maddiyatın,paranın pulun peşine.

Ruhunu koyarlar,inandıkları şeyler için ortaya,maskeleri yoktur,ne ise odurlar.Rol kesmezler,hiçbir zaman,hiçbir yerde.

Sırf birini seviyor diye onun yanlışlarına göz yummazlar.Bugün ak dediğine ertesi gün kara diyenlerin yollarından yürümezler.

Kötülüğün de kanser hücresi gibi,insanın içerisine bir kere düştükten sonra hiç durmadan büyüdüğünü bilirler.

Bu dünya ona hep yeni acılar verse de,acılarını içine gömüp zor da olsa çevrelerine bir ufak tebessüm etmeyi çok görmezler.

Kandırmazlar başkalarını da kendilerini de dünyanın yalanlarıyla.Kötü konuşmazlar kimsenin arkasından.

Kırmazlar heves edenin hevesini, “sen yapamazsın!” demezler.Şefkatle omuza konan el olmanın ne kadar kıymetli olduğunu bilirler.

Parıltılı hayatları olmamıştır belki hiçbir zaman ama gözlerinin içindeki parıltıyı da kaybetmezler.

İnsanın en çok ihtiyacı olduğu anda türkü olurlar yüreklerde.

Umut olurlar başkalarının yaşamlarına,hiç umut kalmamışken avuçlarında.Bilirler asıl hayatta kalmanın başkalarını hayatta tutabilmek olduğunu.

Ve bir gün perde kapanırsa arkalarından,kimin ne söyleyeceği ya da ne kadar susacağı az çok bellidir.Onlar bir karıncanın canına kıymadan,bir kuşun kanadını kırmadan oynamışlardır hayat denilen oyunu.

Ve “iyi insan” olabilmek olur,onların en büyük ödülü.

__________________