Bir ''yas'' gecesinin daha sabahına geldik..
Köze köz , Düşe düş mücadelenin sonunda ,
yine galip sensizlik ,
yine garip bir sessizlik
ve yine o muhteşem baş ağrısı...
Mevsimlerden kaynaklı alınganlıkla
ve
sana odaklı yaşama biçimimin neden olduğu dalgınlıkla,
yeni bir güne,
sersemletici bir hafiflikle başlıyorum.
İçimde kendim yokum.
Sende de yokum.
Olmayan şeylere inanıyorum.
Öyleyse hasta ruhluyum.
Dışarda bir çok aptal var.
Evde zekice şeyler planlamak gibi bir becerim de yok.
Bende mi çıksam.
Of.
Sıkıldım.
Yaratıcı bir fikrim yok.
Ama ' Yaratıcımın ' bir fikri var .
'' Dua et '' diyor .
Oysa dualarım seninle .
Benimle değil...
Benimle ilgili hatırladığım tek şey sensin.
O halde ben gerçekten hiçim.
Niye yaşıyorum o zaman?
Zorundayım değil mi.
Evet . Bu zorundalıklar.
'' Öyle olmak zorunda '' cümlesinden nefret ediyorum.
Neden istediğim gibi olmak zorunda değil ?
Niye benim istediğim benim değil,
neden benim sevdiğim benimle değil,
ben neden böyle sana değil de,
dört dörtlük olabilen tek varlık olan
'' A dört '' kağıdına içimi döküyorum?
Delirdim.
Biri beni dinlesin.
Ki bu lütfen mümkünse '' Rabbim '' olsun.
Çünkü ondan başkasına anlatamayacak kadar çok acım var...




Olcay Derecik