Onun gözleri ,
kimse gibi bakmıyordu bana .
Hiç kimseydim ,
anlam ifade etmiyordum.
Aramızdaki farklar ,
yaşantımıza park etmişti .
Çekiciydi.
Aşk aracılığıyla ,
beni kendi içinden çekti ,
gitti ...

Onun hayalleri
“ Hay aksi yine mi ” ler etrafında gidip gelirdi .
Benim hayallerimi ,
tam tersi istikamette geçti .
O ne kadar inkar etse de
içimde “ Aşktı ” .
Ne kadar isyan etsem de
içinde boş bir uğraştım .
Çok uğraştım ,
ondan sonra yaşayamazsın diyenlere
göstermek için günlerini .
Günlüğümde altı çizili ,
“ Seni Seviyorum ” cümlelerinin içindeki adı
gün yüzü göstermedi ,
günlüğünde tek harfi geçmeyen adıma .
Onun eski bir kırığıydım sadece .
Kırdığıydım ,
Hayal kırıklığı yaratan
onarılması güç bir hataydım .
Onun hayatında,
Başkasıydım ,
yabancıydım ,
yalancıydım ,
tutulmaz sözdüm ,
kabına sığmaz
dar kafalı ,
komik bir öğüttüm .
Oysa “ O ” farkında değildi .
Hâlâ deli gibi aşık olunandı .

Utandım ,
en çok kendimden .
Sevdim diye değil ,
Daha çok sevsem belki olurdu , diye
ahmakça gezinmekten ...
Onun da yeri hazırdı ,
diğerleri gibi
bütün unutulamayanlar gibi ,
içimde yeri hazırdı .
Rahattı ,
gözü arkada kalmadı
Biliyordu
diğerleri gibi .
Ne kadar giderse gitsin
bu aptal ,
hep en güzel yere koyuyordu sevdiklerini .
Çok koyuyordu gidişleri!
Biliyorlardı ,
susuyorlardı ,
yeni “ Aşk ” larını anlatmak için arada telefon açıyorlardı .
Dinliyordum .
Ahmaklıktan değil ,
aptallıktan değil ,
özlediğimden
ağzından çıkacak cümleleri .
Laflarını balla kesmek istiyordum ,
anlatmak için bazı şeyleri ,
“ Salla ” diyordu ,
ağzından salyalarla akan o yeni kişinin ismi .
Affedersiniz ,
gidişinizi bölüyorum ama...
Ben az ölüyorum.




Olcay Derecik