Zifirkent'in Perisi

Sözüm ona tam bir ay yazmayacak, öyle ki kitapların yanından bile geçmeyecektim. Olmadı işte. Bir delinin günlüğü, çoğunlukla doktorundan akıllıdır. Karşıma alıp günlüğüme çıkıştım. Ey ruhum! Varlığımın naibi. Niçin alnına saklandı tek kişilik kalabalık?

Sokağın ayaz köşesinden usul ve kimsesiz bir rüzgâr döner. Tanır gibi olur tenim. Evvel aklımdan geçen, kar tanesi olmaktı. Bir şehri düşünürüm, düşünmez o beni. Söz etmiştim de onun üzerine, öfkesini görüyorum şimdi hoyrat sokak lâmbalarında.

Sessizliğin perdesini yüz kez açtım belki. Gören bilen , bu cephede bir şey var zannedecek. Bir şey var mı ? Bilmiyorum. Aldırmak gereksiz çokluğa. Boşlukta nankör bir karanlık. Düşen kar taneleri bütün derdim. Gökte ne var ne yok onu soracaktım.

Ayak seslerinden silkindi Arnavut kaldırımları. Pantolon paçalarımın kadim, kırmızı iskarpinlerimin haşin dostu. Hangi yanım ağır basar diğer yanımdan. Ey bilinmez… Ey gecenin tartmaz tartısı, işte tanıksın! Aşk dediğin avârenin tekidir. Kar taneleri öpsünde, eyleneyim buzul semâlarında. Her aşk sahipsiz çıplaktır. Bu yüzden terk ettiğim şehirleri sevdim nedense.

Ayaza çekmişim, izimden yürüyor ürkek bir çakal. Çakallar, fark eder mi benliğimin kaçkın mükellefini. Firarıma sebep her dem gecedir. Adımımı attıkça, gölgemle açılan aram. Önümden koşar bir aşkın hiçliği. Gözlerim, gözlerim ki; her gecenin şaşısı, elimin hangisi yazdıklarımın şeyhülşiir kadısı. Şiirden kaçsam bir kadına, kadından kaçsam mitolojik bir aşka sığınıyorum. Susmak, ara sıra yalan söylemektir kendimize. Yüz kırbaç sallayıp enlemime, boylamıma vurulan şiir başı on sopa darbıdır. Mührü aşkı kalbime basıp, korkuluğumu karanlığın, sözümü de şehrin girişine asmalı.

Hayâliniz; gördüklerinizden büyük, sevgiliden küçükçe, bir şehri terk edeceksin. Edeceksin ki kuzgunlar sabah konacak korkuluğunuza. Artık tenimden sıyırdım geceyi, sessizlikte Zifirkent'in Perisi'yle buluşacağım...


H.İhsan Sönmez