Bir zamanlar, bütün duyguların üzerinde yaşadığı bir ada varmış; Mutluluk, Üzüntü, Bilgi ve tüm diğerleri, Aşk da dahil... Bir gün, adanın batmakta olduğu, duygulara haber verilmiş. Bunun üzerine hepsi, adayı terk etmek için sandallarını hazırlamışlar.
Aşk, adada kalan son duygu olmuş. Çünkü mümkün olan en son ana kadar beklemek istemiş. Ada neredeyse battığı zaman; Aşk, yardım istemeye karar vermiş.
Zenginlik, çok büyük bir teknenin içinde yakından geçmekteymiş. Aşk:
- Zenginlik! Beni de yanına alır mısın?
Zenginlik:
- Hayır, alamam! Teknemde çok fazla altın ve gümüş var, senin için yer yok!
Aşk, çok güzel bir yelkenlinin içindeki Kibir’i fark etmiş.
- Kibir, lütfen bana yardım et!
Kibir:
- Sana yardım edemem Aşk! Sırılsıklamsın ve yelkenlimi mahvedersin!
Üzüntü yakınlardaymış… Aşk ona da seslenmiş:
- Üzüntü, seninle geleyim...
- Of, Aşk! O kadar üzgünüm ki; yalnız kalmaya ihtiyacım var!
Mutluluk da oralardan geçmekteymiş ama o kadar mutluymuş ki Aşk'ın yardım çağrısını duymamış bile. Aşk, birden bir ses duymuş:
- Gel Aşk! Seni yanıma alacağım!
Bu Aşk'tan daha yaşlıca birisiymiş. Aşk o kadar şanslı ve mutlu hissetmiş ki kendini onu yanına alanın kim olduğunu öğrenmeyi akıl edememiş. Yeni bir kara parçasına vardıklarında; Aşk'a yardım eden yoluna devam etmiş. Ona ne kadar borçlu olduğunu fark eden Aşk, Bilgi'ye sormuş:
- Bana yardım eden kimdi?
- O, Zaman’dı diye cevap vermiş Bilgi.
- Zaman mı? Neden bana yardım etti ki? diye sormuş Aşk.
Bilgi gülümsemiş:
- Çünkü sadece Zaman, Aşk'ın ne kadar büyük olduğunu anlayabilir!