Çok eskiden birbirinden ayri dusen insanlar, ozellikle de sevgililer, duyduklari acidan dolayi agladiklarinda, gozyaslarini bu minik siseciklerde biriktirirler ve sevdiklerine bu siseyi gonderirlermis. Gozyasi ile dolu olan sise, sevginin, ozlemin, hasretin bir gostergesiymis.










Adeta "seni o kadar cok ozledim, o kadar cok seviyorum ki, iste canli gostergesi, senin icin bu kadar agladim, bu kadar gozyasi doktum" derlermis. Hasretle dokulen gozyaslariyla dolu minicik bir sise... Binlerce sozden, sayfalarca siirden, uzun mektuplardan cok daha can alici degil mi?

Gozyasi siseleri ayni zamanda tanrilara da sunulurmus; hatta oluler icin dokulen gozyaslari da bu siseciklerde biriktirilerek mezarlara da konurmus.


Alıntı