Çok ve Çocuklar / Tayfun Talipoğlu
Hiç göze gelmediler
Gözdesi de olmadılar kimsenin
Kimse farkına varmadı yalansız gözlerinin
Göz göz olduğunu yüreklerinin
Hiç anlamadılar
Oysa ne çoktular
Ne kadar çocuktular
Çözülemedi bakışlarındaki
Tarifsiz sevdalar
Kin miydi, sevgi mi
Büyüyünceye kadar
Cevapsızdılar
Oysa ne çoktular
Ne kadar çocuktular
Sarıydılar ya da soluk benizli
Çoğunlukla da
Karaya yakın bir esmer
Ve onlar genellikle
Hiç burunlarını silmezler
Derin iç çekişleri bundandır
Dünyanın kahrından değil
Çünkü umurlarında değil
Onların farkında olmayanlar
Oysa ne çoktular
Ne kadar çocuktular
Onlar çok ve çocuklar
Büyüyecek
Adam olacaklar
Önceleri öğretmen
Ebe sonra doktor olmak isteyecekler
Bildiklerinden değil
En yakınlarında hep onları gördüler
Hep onlar olmak istediler
Çalınmış geleceklerinden habersiz
Yarım yamalak düşlerde eridiler
Oysa ne çoktular
Ne kadar çocuktular
O güzelim yürekleri
Delikanlılık edebiyatıyla körelttiler
Okumanın erdeminden
İnsan gibi yaşamanın
Bilimden geçtiğinden haberleri olsun istemediler
Ne kadar parlarsa parlasın
Hep suskun kaldı o gözler
Oysa ne çoktular
Ne kadar çocuktular
Ahmet Arif’ten bu yana
Yolunu gözleyenlerin adı değişti
Hepsi o kadar
“Kuş palazı, boğmaca, kara çiçek, sıtma”
Belki azaldı ama
Yeni nedenleriyle “yürek efarktı, kanser filan” hala pusuda
Çaresizlik dağlar aşmakta
Yer yurt terkedildi
Gurbet artık sıla
Çalansa bildik değil başka bir hava
Kırıldılar farkında olmasanız da
Oysa ne çoktular
Ne kadar çocuktular
Onlar çok ve çocuklar
Gözlerinden dillerine dökülürse
Bir gün sorular
Sürdürebilecek miyiz aynı yalanı
Yoksa yine
Susturacak mıyız onları
Küçüldü dünya
Çoğu gitti azı kaldı çünkü
Geçici demişlerdi körlüğümüze
Biraz uzadı
Oysa ne çoktular
Ne kadar çocuktular
Onlar çok ve çocuklar
Sessiz de kalsalar bizi bağışlamayacaklar
Mazeretlerimize inanmayacaklar
Yaşamımızda görünmedikleri her karenin
Hesabını soracaklar
Hazırlıklı olmak gerek
Çünkü onlar şimdilik çok ve çocuklar…
Tayfun TALİPOĞLU