Siyaset mi Aşk mı Yapsak Yoksa Hayata Anlam mı Katsak
Hayat tatsız geldi.
Messenger nickime ''şeker atmadan içilmez'' yazdım.
Biri gelir şeker atar tadım yerine gelir diye...
Olmadı şeker atan.
Ağladım.
Mülkiyeyi kazandığıma sevineceğime okulumun bu hafta başladığına alışmaya çalışacağıma hatta oturup ders çalışacağıma naptım?
Ağladım...
Ailemin her bireyinin sağlıklı olduğuna şükredeceğime beni çok seven ve benim de çok sevdiğim bir sevgilim olduğuna sevineceğime fiziksel herhangi bir problemim olmadığına şükredeceğime naptım?
Ağladım...
Çocuk gibi...
Evet evet bir çocuk gibi oturdum hüngür hüngür ağladım.
Nankör ** dedim kendikendime...
Hayatımda olumlu giden hiç birşeyi haketmiyorum diye daha da çok ağladım.
Sonra yazsam içimi döksem dedim.
Yine sonra acaba ne yazsam dedim.
Aşk dizeleri sözcükleri mi döksem yoksa yazarporttaki siyasi yazılardan cevap vermek istediklerimin birine cevap mı yazsam dedim.
Ama yoo yoo dedim yine sonra hırçınca...
Bugün günlük yazmalı.
Böyle nedensiz yere sorun yaratıp kendikendine ağlayan doyumsuz sorunlu bir kıza çözüm bulmalı...
Belki kendikendime belki birlikte...
* * *
Birkaç dakikalığına çok mutluyum diye mesaj attım yakın arkadaşlarıma.
Neden dediler.
Öylesine dedim.
Devamında bütün gün gözyaşı.
Akşamüstü bir arkadaşım ''senin için internetteyim canın sıkkınmış galiba'' dedi.
Ve uzun kısa felsefe yapmaya başladık.
Biz ne istiyoruz?
Gençlik ne istiyor?
İçimden ''Aşka asla ihtiyacı olmamalı gençliğin ve zaten yok da.'' dedim ama konuştuğum kişinin erkek arkadaşımın da arkadaşı olduğundan yanlış anlamaya mahal vermemek için içimdekileri dışıma dökemedim.
Devamında o felsefeye devam ederken yine içimden ''Gençlik siyasete dalıp kaybolmamalı. Siyaset uğrunda geleceğini kurmamalı; biraz da kendi hayatına bakmalı kendi zevkleri kendi sosyal ve ailevi idealleriyle yaşamalı.'' dedim.
Ama yine dışıma vumaradım.
''Madem siyasetle ilgilenmeyeceksin neden Mülkiye ilk tercihindi?'' der de laf dalaşına gireriz diye çekindim.
Halbuki hayatı karşılıklı yorumlayıp dertleşiyorduk(?).
Ama ben kendikendime dertleştim.
Felsefe devam ediyordu dertler(?) bende kaldı.
Konuş konuş bir yere varamadık.
Ölmek mi kolay yaşamak mı bir bunda gerçekçi sonuca vardık.
Napıyoruz?
Gün tüketiyoruz.
Hayatımızı bitiriyoruz günden güne...
Elimizdeki avcumuzdaki rol kabiliyetini 'kendimizi' oynamak için kullanıyoruz.
Bugün benim için her şeyin anlamsızlaştığı bir gün.
Cümlelerimin düşüncelerimin de öyle...
İçten gülümseyebilmek için hep çocuk mu kalmalı?