Sanal Sevgiler
Oysa ki kendime sözvermistim.. Bir daha böyle salakliklar yapmayacaktim.. Görmedigim, dokunmadigim bir kiza kendimi baglamiyacaktim.. Baglanmiyacaktim. Çünkü, ben, essek ben, biliyordum ki, bunun sonu büyük ihtimalle hüsranla bitecek, ben kendimi yine çamur çukurunda bulacaktim... Ama neden boyle yaptim.. Neden gene baglandim?.. Çünkü yalnizdim. Çünkü ihtiyacim vardi. Çünkü, sanal da olsa, sana seni sevdigini soyleyen birinin verdigi, o eroinsel rahatlama, o cocukca hayalleri kurmak bana hos geliyordu.. Ne güzeldi...Seni sevdigini soylüyordu.. Seni düsündügünü soylüyordu..Ne hostu, bütün o olanlardan sonra, iki kere üstüste korkunc sekillerde terkedilip , kicina tekmeyi yedikten ve bu konuda hiç birsey yapamadiktan , elinde olan hiçbirsey olmadiktan sonra. Nerdeyse bu yüzden asik olmaktan, birine baglanmaya korkmaya basladiktan, ve cevrendeki bütün kizlara sirf bu yüzden yaklasmaya cekindikten sonra .. Sonra "O" cikageldi... cocuksal bir saflik... inanilmaz bir yasam enerjisi.. Siginma icgüdüsü.. Çekti beni. Deliler gibi kendine cekti hem de... Ama hayir..Ben soz vermistim kendime.. "Hayir" demistim, "bu cok riskli".. "Bir daha sanal bir ask yok.. Kendini gene salak gibi terkedilmis, yikilmis, ve duygusal olarak harap bir halde bulacaksin" demistim kendi kendime.. ve demistim, "sen bunu bir kere daha kaldiramazsin arkadas" .. huh.. Ben kendime verdigim sozü tutuyordum.. Ama.. Ama ondan gelen tepkiler, ondan gelen sicaklik her gecen gün artiyordu.. Dayanamadim.. Uyusturdu bütün mantigimi o sicaklik.. Ve hatta öyle bir rahatlama verdi ki ,kendimi kapip koyverdim.. Hem de deliler gibi.. Mutluydum artik... "O" vardi. "O" beni seviyordu... "O" beni düsünüyordu.. Ve, ben , ne ile kendimi kandiriyordum? Nerden biliyordum beni terketmeyecegini? Nasil mutluluguma golge düsürmeyecek kadar emindim bundan? Çünkü "O" da benim kadar ürkekti bu sanal ask konusunda.. "O"nunda aci tecrübeleri olmustu.. ve "ben","O"na inandim.. "O"na güvendim. "O" beni üzmeyecekti. "O" beni sevecekti.. "O" beni düsünecekti.. "O" beni kirmayacakti.. hem zaten "O" benim onu kirmamdan korkuyordu. "O" benim onu "bir kenara atmamdan" korkuyordu... "Ben" ise mutluydum... Ne güzeldi.. Ne hostu... Oysa ki.. Gercek hayat, "bana" bir tokat daha atmaya hazirlaniyormus.. Belirtileri gorüyordüm.. Soguklasmayi hissediyordum.. Uzaklasmayi anliyordum.. Ama, mantigim, icimdeki sevincle, mutlulukla o kadar uyusmus bir vaziyetteydi ki , gormemezlikten geldim.. "Belki düzeltirim" dedim, gene bos bir umutla.. kicima tekme yedigim son iki seferde oldugu gibi bombos bir umutla.... Hatta "O"nun icin, 2 saat ugrasip, grafiklerle süsledigim bir web sayfasi bile hazirlamistim.. gene bos bir umutla.. ve o an geldi.. "O", eski sevgilisini unutamadigini soyledi.. ve hayatin tüm aciligini, korkusunu, yalnizligin boslugunu ve terorünü, umutsuzlugun zehirini, gelecek düsleri olmayan bir rüyanin soguklugunu tüm siddetiyle suratima carpip, kisa tabirle "defol git dedi... ne yapabilirdiki zavalli "ben"... "Peki" demekten baska.. elinden ne gelirdi ki.. hem.. ona bir sans bile verilmemisti ki gene. son iki seferde oldugu gibi. zavalli "ben"in yapabildigi ne olabilirdi ki, duygusal hayati yerle bir edilirken, kalbindeki mutluluk ve sevinc yagli kerpetenlerle sokülüp alinirken bütün bu olanlara yasli gozlerle bakmaktan baska?... Biliyordum boyle olacagini.. Biliyordum her seyin yalan oldugunu... Ama.. Bunun dogru olabileceginin hayali ve umudu bile o kadar güzeldi ki... Salak gibi koyverdim kendimi... Sadece ve sadece bir tokat daha yemek için.. Bir kere daha terkedilmek için.. Hayatin bosluguna bir daha aciyla bakmak için.. Deger miydi buna?
alıntı.