Sentetik insanlar
Zaman her şeyin ilacıdır derler ama ilaç olan zaman değil yaşanılan organik hayatlardır galiba. Doğal görünen o kadar az şeyimiz kaldı ki, kalan üç-beş doğallıkla hayatımızı sürdürmeye çalışıyoruz. Dizi tadında hayatımıza devam ederken
"modern" görünme çabamız her geçen gün artmaktadır. Hayatı evcilik oyunu zanneden milyonların, Serdar Ortaç tarzı yaşama isteği bana anlamsız gelen şarkı sözlerini hatırlatıyor. Bu anlamsız sözlerin boşluğuna dalan yeni neslin duygularını anlamak istiyorum ama inanın çok zorlanıyorum.
Konserlere akın akın giden milyonların, sahnedeki sentetik adama/kadına dokunabilmek uğruna tepinme halleri sizde de bir manyetik his uyandırmıyor mu? O sentetik insanın kendini bi' b... zannettiren havası, yazdığı o anlamsız sözler mi yoksa sesi mi? Beni çileden çıkaran bu hallerin sebebi o sahnedeki yapaylık mı yoksa sahnenin altındaki inorganik haller mi?
Birileri merak ediyor. Üzülüyor ve bi' şeyler yapmak istiyor. Baktı olmuyor, yürüyor. Bu yürüyen insanların sayısı bir popçunun topladığı kalabalıkların yarısı bile değil. Birileri
şiddete hayır, diyor. Diğerleri,
çocuklarımız ölmesin, diyor. Başkaları,
güce hayır, diyor. Ve sadece yürüyor. Biri çıkıyor,
binlerce dansöz var, diyor. Dansöz olmak isteyen 100 binler kuyruğa giriyor.
Bu paranormal haller beni çok düşündürüyor. Eğer, hayatımızdaki
"yıldızları" bir kenara koyduktan sonra değişen bir şey olmuyorsa, demek ki o
"yıldızlar" gerçekte aydınlatmıyormuş. Gözlerinizi o vatı yüksek spotlardan alınız. Çünkü kamaşan gözler beyne doğru bilgiler göndermez.