ÇOCUKTUK, İYİYDİK
Çocuktuk iyiydik.
Herkes bizi severdi ve biz herkesi.
Arkadaşımızı, annemizi, öğretmenimizi.
Bize kötülük yapmazdı kimse.
Köşedeki bakkalın sevgilisiydik.
Kardeşler Fırını vardı.
Süreyya Sineması.
İçi miflonlu palyaçolarımız .
Kivi yoktu mesela, portakal, elma ve kulağımıza küpe kirazlar vardı.
Bol vitaminli brokoli yerine ıspanak vardı.
Kopya vermek vardı, bir paylaşımdı belki de.
Şimdi çocuklar kopya bile vermiyorlar birbirlerine.
Otobüslerde kulaklarına kulaklık kaçmış bir nesil yolculuk ediyor.
Otobüs 40 dakika geç geliyor. Otuz yıldan kalma kırmızı otobüsler servise çıkıyor.
Durakta popoları donuyor. Ama kanları deli akmıyor belli ki.
Suskunlar.
Yüzleri donuk, ellerinde ıpod'ları.
Cama dönük yüzleri.
Teyzeler, amcalar hatta engelliler ve hatta yuh yani, hamileler biniyor.
Umur denilen şey işlemiyor.
Çocuktuk iyiydik ya.
Biz büyüdük ama vicdanlarımız güdük kaldı belki de.
Kadın çocuğunu oturtmuş yanına, başında titreyen bir dede beliriyor.
Etraftan müdahale geliyor. "Hanım hanım çocuğu kaldır da amca otursun."
Hanım diyor ki "Ben onun parasını verdim." İnsanın kanı donuyor.
Son yıllarda ilköğretim kitaplarına büyüklere saygı, otobüste büyüklere yer vermek gibi temalar işleniyor.
Değerlerimizi kaybettiğimizin yeni yeni farkına varılıyor.
Çok mu atıl kalmış beynim?
Çok mu içim geçmiş ne?
Uyuyakalmışım bir yerlerde.
Çocuktuk iyiydik büyüdükçe kötüleştik.
Kötülüğe karşı projeler geliştirdik.
Çünkü şişko, beceriksiz, tembel, gözlüklü ve peltek ve pepe olduğumuzdan itilmeye başlandık.
Vahşi oyunlardaki canları almaya adandık.
Aldıkça vahşileştik.
Başımız göğe erdikçe aldığımız canlarla sahte pullarla zenginleştikçe, palazlandıkça mutlulaştık.
Zekâtımızın yüzdesi azaldıkça çoğaldık.
Epeydir "Değerlerimiz" seminerlerine katılıyoruz.
Değerlerimiz ve Aile..
Değerlerimiz ve Toplum..
Değerlerimiz ve bilmem ne?
Geç kaldık oysa.
Değerlerimizi yitirdiğimizi fark ettikçe tutuşan paçalarımızın ateşinde yandık.
Daha da büyüdük işte.
Geldik gidiyoruz frekansına yakalandık.
İş yerinde , okulda, sokakta itilip kakılmaya başlandık.
Yanı başımızda kötülükle uyandık.
Kapı komşumuza, bindiğimiz taksinin şoförüne, başbakana, vekile, muhtara, valiye, hâkime, öğretmene, askere, müteahhide, polise en önemlisi kendimize olan güvenimizi yitirdik.
Kaddafi nin katledilişini ellerimizi ovuşturarak, ağzımızdan köpükler saçarak izledik.
Van'a yardım yağdırdık Bir vicdan muhasebesi.
Suçluluk duygusu bir nevi
Sonra pat diye ve aniden ve birdenbire kestik.
Enkazın talanını gözledik. Gönderdiğimiz domateslerin çürüdüğünü, beş kuruşumuzun nereye gittiği belirsiz çuvallarda taşındığını izledik.
Korkularımızla, içimizdeki canavarla yüzleştik.
"Değerlerimizi" kaybettik.
Çocuktuk, iyiydik.
Ne zaman bu hale geldik?
Keşke hep çocuk kalabilseydik.