İnsanlık
İnsan, Allah tarafından yaratılan en yüce varlıktır. Düşünen ve ona göre hareket etmesini bilen donanımlara sahip olması onu diğer canlılardan farklı kılmıştır. Fakat günümüz insanları nedense yardım etme güdülerini kaybetmiş. Hem de yarın öbürgün o duruma düşebileceği ihtimalini unutarak..
Şimdi size gerçekleşmiş bir kıssayı alıntı yaparak sunmak istiyorum. Lütfen her kelimesini dikkatlice okuyalım. Ben şahsen çok etkilendim. Çıkaracağımız dersler çok önemli! Belki sizlerde etkileneceksiniz ama bu etki, kıssayı okuyanların yararına olacaktır.
Musa Aleyhisselâmın ümmeti:
- Ya Musa! Rabbimizi yemeğe davet ediyoruz. Buyursun bir gün misafirimiz olsun. Nemiz varsa ikram etmeye hazırız, dediklerinde Musa Aleyhisselâm, onları azarladı.
«Nasıl olur, Allah (haşa) yemekten, içmekten ve mekândan münezzehtir» diyerek bir daha böyle bir şeyi akıllarından bile geçirmemelerini tenbihledi. Fakat Musa Kelîmullah Turu Sina'ya çıkıp, bazı münasaatta bulunmak istediğinde, Allah tarafından şöyle nida olundu:
- «Ya Musa neden kullarımın davetini bana getirip söylemiyorsun?»
Musa Aleyhisselâm:
«Ya Rabbi, böyle daveti size gelip söylemekten haya ederim. Nasıl olur, Zatı Ulûhiyetiniz onların söylediklerinden beridir» dedi.
Allah (c.c.):
«Söyle kullarıma, onların davetine Cuma akşamı geleceğim» buyurdu.
Musa Aleyhisselâm gelip kavmini durumdan haberdar etti, hazırlığa başlandı, koyunlar, sığırlar kesildi. Mümkün olduğu kadar mükellef bir yemek sofrası hazırlandı. Çünkü misafir gelecek olan ne bir vali, ne bir padişah, ne bir başka yaratıktı. Kâinatın yaratıcısı misafir olarak gelecekti. Hazırlıklar tamamlandıktan sonra, akşam üstü uzak yollardan geldiği belli; yorgun argın, üstü-başı birbirine karışmış bir ihtiyar gelip:
«Ya Musa! Uzak yollardan geldim, açım, bana bir miktar yemek verin de karnımı doyurayım» dedi.
Hz. Musa:
- Acele etme, hele şu testiyi al da biraz su getir bakalım. Senin de bir katkın bulunsun. Biraz sonra Allah (c.c.) gelecek, dedi.
Tabii adam daha fazla diretmeden çekip gitti. Yatsı vakti oldu, beklenen misafir halâ gelmedi. Sabah oluncaya kadar beklediler, halâ gelen giden yoktu. Neyse ümidi kestiler. Hz. Musa taaccüp içinde idi.
İkinci gün Hz. Musa Tur'a gidip:
- Ya Rabbi, mahcup oldum, ümmetim:
«Ya Sen bizi kandırdın, ya Allah sözünde durmadı» diyorlar dediğinde, şöyle hitap olundu:
- Geldim ya Musa, geldim. Açım dedim, beni suya gönderdin, bir lokma ekmek bile vermedin. Beni ne sen, ne kavmin ağırladı.» Bunun üzerine
Hazreti Musa Kelîmullah:
- Ya Rabbi bir ihtiyar geldi sadece, o da bir kuldu, Allah değildi. Bu nasıl olur? dediğinde Cenabı Allah:
- «İşte ben o kulum ile beraberdim. Onu doyursa idiniz, beni doyurmuş olacaktınız. Çünkü ben ne semalara, ne yerlere sığarım, ben ancak aciz bir kulumun kalbine sığarım. Ben o kulumla beraber gelmiştim. Onu aç olarak geri göndermekle, beni geri göndermiş oldunuz» buyurdu.
Demek ki, Allah için yapılan her şey, bizzat Allah'ın kendisine yapılmış gibi olmakta, Allah o kimseden razı olmaktadır.
Size bir de başımdan geçen olayı anlatayım:
Daha iki gün öncesine kadar Kartal'da trenden inerken yaşlı bir teyze gördüm. Güçlükle yürüyordu. Elinde ağır bir yük vardı. Bir Allah'ın kulu çıkıp yardım etmedi. Ben işim ne deyip dayanamadım yardım ettim. Gideceği yere kadar götürdüm. Minibüse bindirip gönderdim. Yaşlı kadın o kadar mutlu olmuştu ki gidene dek arkamdan sürekli dua etmişti. O iyilik bile o kadına yetmişti belki de.. Şimdi kimbilir ne yapıyordur.
Toplumum kanayan yarası; yardıma muhtaç insanlarımıza bir nebze tampon yapabilmek için insan olmak çok zor olmasa gerek.. Kendimize saygımız yok bari insanlığımıza saygımız olsun.
Unutmadan şunu da söyleyeyim:
Yükselerek çıktığımız her basamakta uğradığımız kişilere de iyi davranıp kibirlenmeden el uzatmak geleceğimizin ve insanlığımızın teminatıdır. Çünkü aniden düştüğümüzde bizi yerden kaldırabilecek şahıslar yine o insanlardır.