Bunu çok fena bir zamanda yazmıştım
Umarım beğenirsiniz. Tamamen içten gelen, 1 saniye bile düşünmeden yazılan birşey.




Olmaz, yapamam, yaşayamam demiştim sensiz kalınca…
Nefes bile alamamaktan korkuyordum..
Öyle değilmiş aslında. Zaman geçiyor, hiç durmuyor hemde…
Hem oluyor, hem yapıyorum, hem yaşıyorum, hemde nefes bile alıyorum şu anda..
Alıyorum almasınada o kadar boş geliyorki hepsi bana.
Böyle olacağını hiç düşünemedim. O kadar büyük sevmiştim seni.
Gittin gideli konuştuğum her kelime, yürüdüğüm her adım, hareket ettiğim her an bile bi garip geliyor bana.
Sensizliği o kadar iyi anladımki ben.

Hep denedim başkalarını sevmeyi.
Çünkü seni sensiz ve bir başkası olmadan unutmak imkansızdı. Gerçi başka hiçte kimseyi sevemedimki…
Seni Seviyorum cümlesini bekleyen, isteyen ve soran herkese dilim varmadı.
Gözlerimin önüne hep sen geldin.
Yapma dedin. Ama neye güvenerek?
Neden yapma dedinki sen bana.
Keşke hic gelmeseydin gözlerimin önüne…

Ben senin yerini bu kalp olarak belirlemişken, sen benim yerimi ayaklarının altı olarak seçtin.
Canın sağolsun. İsyan bayrağını kırıp atalı çok zaman geçti.
Aslında sevmiyorum bile seni.
Ama çok özlüyorum işte..
Nabayımki elimde değil.
Özleniyorsun..
Şimdi sana ulaşsam, desem içimdekileri…
Yada boşver, ne gereği varki.
Rüyalarına geliyorum bazen.
Buna eminim. Hissediyorum cünkü.
Kızma rüyalarına geliyorum diye…
Sende benim rüyama girmeseydin madem.
Sen hep derdin ya, her şey karşılıklı diye.
Değilmiş işte.
Hani sevgide karşılıklıydı?
Bana bunu hep söylerken yalan söylediğine hiç inanmamıştım.
Kapanıyor artık gözlerim. Hoşçakal…

__________________