Ne Bekliyordun




Ne bekliyordun? Farkındalık benim farkındalığım. Bu benim kafam. Benim yaşam biçimim. Benim nefes alışım. Benim uyanışım. Benim kolumu kaldırışım. Benim başlangıcım. Bunlar da benim yapabildiklerim. Yapabileceğim ve yaparken mutlu olabileceğim şeyler varken neden yapmayayım?



Farklılık farkını farkıyla yaşayabilene farklılıktır.
Ötekilik farkını farkıyla yaşamayanların diğerlerinin üzerine yıktığıdır.

Anlamadığım bir olay varsa o da benim bakış açım seninkiyle aynı olunca mutlu mu olacaksın? Bu nasıl bir bencillik nasıl bir aptallık? Kaldı ki ben kimsenin benimle aynı pencereden bakmasını bile istemem. Neden aynı olsun? Ha o pencerenin ardında birlikte yaşadığım insanlar vardır. Vardır. Herkesin vardır. Sussalar da konuşmasalar da vardır. Senin zafer diye ihya ettiğin, laf çarpıtıp “hahahaah işte bunlar da gençlik yanılgıları canım” dediğin, kendini normale indirgediğin hayat tarzın beni niye ve hangi amaçla ilgilendirsin?

Hayatımın birçok kısmında yaşadığım “farklı olmaya çalışıyorsun, marjinal olmaya çalışıyorsun” hususuna yıllar önceydi annem de söylemişti inan çok kırılmıştım. Kızmam için yapıyorsan bil ki böyle bir şey için kimseye kızmam ama azıcık gönül sesim varsa o sana artık kısılmıştır.

Toplum adına konuşmam, toplum adına yargı dillendirmem. Cümlelerim ya “ben” ile başlar ya “bana kalırsa” ile biter. Çünkü tek bir insan bile benim söylediğime katılmıyorsa toplum adına konuşuyor olmak kişisel faşizme doğru yürümektir. Senin kendi düşünceni bütün bir toplumda yaşatmak isteyişin beni iğrendirir.

Çünkü bilirsin,
atlar kafalarını kaldırmadan önce
daima tetiktedir.

__________________
Yaşamı bir film gibi düşünmek lazım çeşitli içerisinde çeşitli rolleri barındıran bir film. Bu rollerin içerisinde ne artist , ne aktrist nede figuran olmalı insan. Senarist yönetmen olmalı kendi yazıp kendisi yönetmeli kendi yazdığımız bir film olmalı hayat. .