Hangisi daha kolaydı? Gitmek mi yoksa kalmak mı?
İnsan nereye kadar susarak hayatına devam edebilirdi ?
Özlemek hiç mi canını yakmaz insanın ?
Ağlamak artık insanın dayanacak gücünün kalmadığı anlamına mı gelirdi?
Saatlerce geçmişi düşünmek yormaz mı insanı?
Hangisi daha zordu? Bir vedanın ardından başını dik tutup ağlamamak mı yoksa sevdiğin birini toprağa vermek mi?
Kaç kitap okuyunca insan yalnızlığını unutuyordu?
Hangi şarkılar insana ilaç gibi geliyordu?
Yalnızlığa alışmak niye bu kadar zor?
Sabahları yine onu düşünerek o bilinçli acıyla uyanmak, ağır gelmez mi insana?
İnsan önceden tanımak istediklerini şimdi neden unutmaya çalışır ki?
Hayal kırıklığına uğramak ve dost kazığı yemek insanı hayattan soğutur mu?
Ne zamandan beri insan kendini kalabalığın içinde yalnız ve önemsiz olduğunu hisseder?
İnsan hayatındaki eksiklikleri, yarım kalınmış sözleri ne zaman fark eder ?
Keşkeler ve belkiler ne zaman diline dolanırdı insanın ?
Sadece fotoğraflarda gülümsemek mi gerekiyordu?
Peki anılar zaman geçtikçe daha mı değerli olurdu ?
Bilmiyordum.. Bildiğim tek şey yaşamaya çalışmaktı.