Beni nedense gidişlerin "hüzün" yanı daha bir çeker içine. İster dönüş umudu olan bir gidiş olsun ister berzaha olduğu gibi dönüşsüz bir gidiş osun, mutlaka her gidişte yürek burkan bir hüzün vardır.

Bu hüzün çok defa yaşanamamışlıkları bir daha yaşayamamak, söylemek istediklerimiz bir daha söyleyememek adına duyulan hüzündür. Yani hiç bir şeyin bir daha eskisi gibi olamayacağından doğan bir hüzün...

Sanırım benim anlatamadığımı, şair imbikten damlatırcasına özetlemiş:

"Gidecek miyim tam da söyleyecek çağımda;
Söylenmedik cümlenin hasreti dudağımda"

__________________