Ego Psikolojisi


Başlıca temsilcileri arasında Loevenstein Kris Erikson Rapaport ve Heinz Hartman'ın bulunduğu Ego psikolojisi (Ego Psychology) Amerikan Freudizmi'nin (özellikle New York Ekolü'nün) en güçlü akımlarından biridir.

Roudinesco ve Plon'un (1997) analizine göre Ego psikoloji ve Amerikan psikanalitik akımları insanın bir topluma topluluğa cinsel bir kimliğe bir farklılığa bir renge bir etniye entegrasyonunun mümkün olduğu fikrinde birleşirler. Ego psikolojisi 20. yy.ın ikinci yarısında zengin Amerikan burjuvazisinin her dakikası hesaplanan ve sonu gelmeyen sosyal prestij ve parasal kazanç peşindeki doktorlar tarafından uygulanan tedavi seanslarının doktrini olmuştur. Bu nedenle de eleştirilmiştir.

Genel olarak bakıldığında Amerikan Freudçülüğü İd Bilinç-dışı ve Özne yerine Ego (Ben) Şelf veya Bireye önem verir Avrupa'dan farklı olarak koruyucu sosyal tıp ve zihinsel hijyene dayalı pragmatik bir etiği temel alır; bunun sonucu olarak klasik Viyana anlayışından tamamen farklı tıbbileşmiş ve psikiyatriye dönüşmüş bir psikanaliz gelişmiştir (bunda Maccarthyzm de etkili olmuştur).

Bu akımlar Avrupa'nın 'kökensel' psikanalitik akımları Kleinizm Lacanizm hatta sol Freudizmden (Otto Fenichel) farklı bir zeminde ilerler mutluluk ve sağlık kültü etrafında dönerler; Amerikan psikanalistleri bir tür uyum teknisyenlerine dönüşürler.

Tüm bunlar psikanalizin imajını bozar gözden düşürür ve onun yerine; çeşitli New Age terapileri mutluluk hapları şamanistik kürler telepati spiritizm falcılık medyumluk gibi etkinlikler gelişir (Kaynak: Roudinesco ve Plon 1997).