Aralıkta Bir Yağmur

"BEYNİMDE, İÇİMDE BİTİREREK YAZIYORUM…"

Sana sımsıkı sarılmak istiyordum. Bir kez görsem, bitirsem içimdeki özlemini bu kadar zor gelmeyecekti senden, sevginden vazgeçmek...

Nasıl olsa alışkınım ya seni görmemeye, galiba böyle de başarabilirim. Ama eğer hissedersen hayatından çekildiğimi sana geri dönmemem için bana şans dile.

Neler yazmak istiyorum sana bir bilsen, tek yapabildiğim yazmak olduğundan yine yazıyorum işte!
Seni daha önce de yazmıştım ama bu kez bir daha yazmamak üzere, seni beynimde, içimde bitirerek yazıyorum ya da bitirmek isteyerek...
Ne kadar zaman alır bilmiyorum, ama ben senden, sevginden vazgeçmek istiyorum.
Yine senden habersiz... Uykusuz gecelerimde sen derin uykularda bir başkasını özlerken sevdim seni, senden habersiz. Belki de kendimden bile habersiz.
Dünyaları etrafında döndürmek isteyen bir kalbi bilerek isteyemezdim.
Kendimden ve senden habersiz "bir tane" olmuştun sen...
Öyle ya, sen bir taneydin; eşin benzerin yoktu yeryüzünde, yoktu sen kadar güzel güleni, sen Bal'ımdın!

Yaşanmamış ve yaşamamış olsam bile sen 'özel'din, aşk iki kişilik bir davetiyeydi....

"Yağmurda Aşk Başkadır" diyenlere gülüyordum ama ben de yağmurda üşüyen ellerini severek başladım seni sevmeye...
Aralıktı, İstiklal'e hiç o kadar güzel yağmur yağmazdı. Önce aldırmadım seninle güzelleşen her şeye. Sonra tüm parfümeri dükkânlarını aşındırıp kokunu ararken anladım seni deliler gibi özlediğimi...

Ne kadar gerçeksen o kadar yalandın, ve ben her seferinde en baştan başladım...
Yeniden bir sondayım ama bu kez yeniden başlayacak gücüm yok, ben senden vazgeçmek istiyorum! Herkes gibi biri olmanı ya da hiç kimse olmanı istiyorum...

Sesini duymak için telefonlara sarılmaktan vazgeçmek, ismini duyduğumda içimin titreyip, gözlerimin dolmasından kurtulmak istiyorum...
Senin benim için herhangi biri olman ne kadar zor bir bilsen...
Zaten kolay olan ne vardı ki benim için.
Sanki seni öldürmemle sevmem arasında hiçbir fark yoktu...
Ve ben hep sevgim yüzünden cezalıydım...

Hiç sonu olmayan bir yolda seninle yürümek, yeni çıkan filmleri birlikte izlemek, saatlerce sana sarılı kalmak,
sadece ama sadece bir kez olsun sana sarılıp uyumak, bir sabah gözlerimi açtığımda yanımda seni bulmak isterken,
sen sevgimle utanmamı sağladığın için galiba gerçekten "bir taneydin!"
İşte bu yüzden imkânsızlığına hep inandım!

Ben yalnız kalıp seni düşünmeyi deli gibi sever olduğumda, sen benim her şeyim olduğunda ben senin için hiç yoktum. Bu yüzden yalnızlıklarım, ağlamalarım, özlemlerim canını hiç acıtmadı.
Benim tarafımdan sevilmek belki de hayatında önemseyeceğin en son şeydi...
Sen beni hiç sevmedin!
Ben 'seni seviyorum' dediğimde, seni seviyordum!
Ben 'seni özlüyorum' dediğimde, seni özlüyordum.
Ben 'senin için ölürüm' dediğimde, senin özleminden zaten ölüyordum…
Ve ben şimdi senin hayatından gidiyorum!
Ne zaman aralıkta bir yağmur yağsa, ben İstiklal'de ıslanıyor olacağım.
Ne zaman bir parfümeriye girsem hâlâ kokunu arıyor olacağım.
Ne zaman bir havuz görsem, kenarında oturup seni bekliyor olacağım demiştim… Başaramadım…
Ben kaybettim...
Sen kazandın!
Artık sesimi duymayacaksın...
Sana sımsıkı sarılmak istiyordum, kokunu içime yıllarca bana yetecek kadar çekerek, sana sımsıkı sarılmak istiyordum.... Gelmedin!
Gelsen yapabilir miydim bilmiyorum...

Ben artık gidiyorum Bal'ım...
Eğer hayatından çekildiğimi hissedersen, sana geri dönmemem ve seni yeniden deliler gibi sevmemem için bana şans dile...
Ve lütfen, aralıkta yağmur yağdığında İstiklal'e gelme...


Sezgin Aslanoğlu - Cem Tutal

__________________

Yalnız açığa çıkan ışığı görebiliyorsan,
Yalnız söylenen sesi duyabiliyorsan,
Ne görebiliyorsun,Ne duyabiliyorsun.