Ayın Aksindeki Gözler | Nazım Hikmet
Ayın Aksindeki Gözler
Bu gece beyazlaşmış, ayın altında yine,
Deniz durgun uzuyor göz alabildiğine...
Uykuda kâinatın rüya gören bir demi :
Sislerde hayaletler sulardan yükseliyor.
Kalbden sayıklayarak ummandaki elemi,
Deniz loş gölgelerle bana doğru geliyor!..
Şimdi yorgun alnımda hafif serinliği var
Suları yavaş yavaş kımıldatan rüzgârın.
Başımın üstünde : Ay, tek tük sönük yıldızlar,
Önümde : Beyazlaşan gölgesi kayaların...
Sonra, kırık bir ayna, gökteki ay yerine
Parlayan parçalarla sularda sallanıyor,
Bu beyaz kırıkların bakarsa içlerine
İnsan kendi aksini göreceğim sanıyor.
Eğildim görmek için korkudan koptu ödüm,
Birleşti yavaş yavaş o parlayan parçalar.
Kendi aksimi değil, iki siyah göz gördüm :
Şimdi ne yana baksam o sevgili gözler var...
Nazım Hikmet |