Güneşi görmek istemedim,açmadım hiç gözlerimi, Çünki gözlerim kapalıyken hep hayallerim vardı süsleyende sen. Terk edilmiş sokaklarda titrercesine ağlarken bile, Akan göz yaşlarım umutlarımı yaşatmak için yarışsada, Senin gidişin o yarışın sonuydu aslında. Çünki sen gittikten sonra, Ne yarışın sonu kaldı,nede yarışın sonundaki umutlarım, Tek değişmeyen şey sen bu mısraları okurken bile akmakta olan gözyaşlarım. Sen bir içimlik su derlerya benim için öleydin aslında, Şimdi gözlerimden akan her damla bunun bedeli olmalı galiba, Her mutlu anın acı tarafı varmı bilemem ama, Ben seninle mutluyken bile acı çektim aslında, Kaybetme korkusu bu acının sebebi olsada, Ve o acının anlamını seni kaybettiğimde anlasamda, Bu sebebi sana sölüyemiyorum,çünki bu sebep gerçek oldu yoksun yanımda. Artık kimsesiz olsamda, Ve seni seviyorum haykırışlarımı hıçkırıklar arasında yanlızlığa haykırsamda, Teselliyi sessizlikte bulmak zorundayım, Çünki sen yoksun artık yanımda. Taki ben seni sevdiğimi sessizde anlatabilirken, Doğaya,Yağmura,Ay'a, Şimdi seni seviyorum haykırışlarımı bile duymuyorlar galiba, Ama ne olursa olsun onlar senin gibi olamaz asla. Her ne kadar haykırışlarımı duymasalarda, Doğada gün doğmakta,Yağmur yağmakta ve Ay'ın bir yanı hala parlamakta. Sense bana en büyük cezayı kestin bu hayatta, Ne mi ceza? Hayatıma ışık tutan gözlerin yok artık her anımda, Ve bundan büyük cezada olamaz galiba. Ama artık yanmaz oldu canım,Neden mi? Çünki bana her bakışın yalanmış bunu geçte olsa anladım...