-Niçin bağımlısı olur ki insan,yoksunluğunu çekeceği sevginin.-
Tek bir bakış insana herşeyi fark ettirir mi?
Farkettim.
Öncesinde gülümsemediğimi sadece tebessüm ettiğimi,
Tebessüm ederken ise yalnız dudaklarımı kullandığımı, kalbimin çok başka şeyler söylediğini,
Attığım hiçbir kahkahamın içten gelmediğini farkettim.
Farkettikçe daha çok sevdim, hem daha çok güldüm beraberinde.Tüm anlam yüklü şiirlerimi kimseye hissederek ithaf edemediğim için tam duygularım olmadığına inandırmışken kendimi,
Hissedebildiğimi farkettim.
Her sabah geçtiğim yolun kenarındaki kırmızı gelinciği,
Güneşin doğudan doğduğunu,
Doğudan ve kırmızı..
Ve yeni doğmuş bir bebeğin gülümsemesindeki umudu farkettim.
Annesinin saçındaki kurdelanın rengini.
Sürekli dalıp giden gözlerimin anlamlı da bakabildiğini farkettim.
Birini beklerken gözler hep uzaklara bakarmış,
Bunca zamandır senin gözlerini aradığımı farkettim.Farkettim ki,
Kuyudan çıkmak için Yusuf olmaya gerek yokmuş,
Yalnız dua yeterli olurmuş.
Düştüğüm yerin derinliğine ve karanlığına bakmadan uzattığın elin,benim aminim.
Nasıl güzel yıktım hiç korkmadan, bunca yıl ördüğüm duvarları.
Pişman olma ihtimalini işin içine katmadan gülümsedim karşında.
Gülümsemek,izin vermektir.
Bana karışmana izin verdim.
Cümlelerimin öznesi olmana,
Ve bütün noktaları nakavt ederek sundum lugatımdaki kelimeleri.
Nokta yeni cümle demektir.
Başta söyledim,
Ekliyorum,
-Bunu nasıl yapıyorsun? Kelimelerinle gülümsüyorsun,
Aklım sana doğru yola çıkıyor.
Durduramıyorum.
Nasıl oluyor da söz geçiremiyorum ?-
Sen bir şiire başlamadan önce akla gelen ilk ve -tek- anlamlı cümlesin.
Olmazsan şiir olmaz,
Yine başlar şiir illaki başka bir cümleyle, ama bişeyler hep eksik kalır.
Ki ben uzun zamandır yazamıyorum böyle uzun şiir.
Bunu da yeni farkettim.
Hepsinden evvel ben gözlerindeki güveni farkettim.
Sesindeki huzuru.
Tam olarak bu yüzden inadım direnemiyor karşında.
Üstelik şikayetsiz.
Çünkü senin,uyanır uyanmaz aklıma gelip gülümsememe sebep olan gözlerin var. Sıkıntıların içinde boğuluyorken durup dinlendiğim son durak onlar.
Çıkmaz sokağa taşıdım,girişini de kendi ellerimle kapattım; artık benden başkası soluklanamaz yanına gelip.
Peki yanındayken uçurtma gibi hissetmem normal mi?
Hem öyle hafif,
Hem elinde olduğum için öyle güvende.
Emin olmak diye bişey var,
Aşk,
Sevgi,
Samimiyet,
Hepsi alt etmiş yanında.
Emin olmak, gözü kapalı güvenmek birine.
Emin olmak,bir zanlıya vermek hapsolduğu anahtarı ve kullanmayacağını bilmek.
Şimdi ben de bi uçurtma misali iplerim ellerinde,
Birakma ki kaybolmayayim gokyuzunde..

__________________