Kuşlar Bile Vazgeçmezken

Dün senin şehrindeydim bugün kendi şehrimde.kuşlar gidiyordu istanbuldanbinlercesi marmara denizinin üstünde dakilarca süzüldüler.

Gitmeleri gerekti ve ben kanat çırpışlarını izledim son kuş gözümden silinene kadar. onlarda kendimi bulmamalıydım melek ama kendimi buldum göçmen kuşlar gibi olmamalıydım ama kendimi buldum geldiğim gibi gidemem benherşey bende bu değil işte melek. sana gelmek ve senden gitmek.

Sana gelmeyi bilenama senden gitmeyi asla beceremeyen olmalıyım ben gitmeyi sevmedim çünkü gitmek zorunda değildimher ülkeye seninle kanat çırpmaya hazır deli bir göçmen kuştu yüreğim. sensizliği asla kabul etmedim. istanbul harikalar diyarı değildi melekruhuma büyülü masalların sırları fısıldanmadı.istanbul korkunç bir şehirde değildi.

Korkunç olan tek yanı sesini duymadığım anlarıydı. istanbulu sen varsın diye sevdimistanbuldan sen olmayınca korktum.insanların kalabalıklığında kaybolmadımben sadece içimdeki yalnızlığının kalabalığında yok oldum. sensiz günün her saatinde seni özlemeyive senden nolursa olsun asla vazgeçmemeyi benliğime nakış gibi işledim.

istanbul sen varsan güzelsen yoksan korkunç bir şehir işte. git dememeliydin melek banaçünkü gideceğim şehrimde özlediğim hiç bir şeyim yoktu benim. ....bana ait değildi geri gelişim... senden vazgeçişimdi diyordum aslında benim dönüşümama göçmen bir kuştu sana karşı yüreğim. kuşlar bile vazgeçmezken senin şehrindenben senden asla vazgeçemem melek. senden asla vazgeçmedim...