Yar Diyemediğim

kaç kağıt kaç kalem tüketmeli
kaç hazan, kaç zemheri yaşamalı bu yürek seni beklerken...
kaç kez doğan güne sevinirken
umudun bitişini anlatan kaç gün batımında
boyun bükmeli
titreyerek bu yürek?
ellerim boşluğu mu avuçlayacak,
böyle dilenirken merhametini?
nefesim sıra dağlara yol alırken,
ahlar boğazıma düğüm düğüm çöksün mü?
söylesene yar diyemeyip can dediğim...

nerden bilebilirsin ki,
seni sensiz yaşamanın ne olduğunu...
hiç duymadın sesimdeki sessiz çığlığı...
sağır duvarlara nasıl sensiz gömüldüğümü...
senli ama sensiz bitirdiğim zamanlarda
nasıl kahrolduğumu,
bulutların nasıl gözlerime akın ettiğini,
ve boğazıma kıçkırıktan yumrukların nasıl tıkadığını...
nerden ve nasıl bilebilirsin ki!

bazen bir türkü oldum kulaklarına,
duymadın...
şiir oldum dizelerde aktım,
ses olmadın
sustum sessiz bir duvar gibi
yalnız ve soğuk,
ne yaslandın ne yaslanacak omuz oldun başıma.
hep bir ürpertiydi yüreğimde,
seni kaybetme korkusu,
hiç bulamamışken...

sevgi acı çekmekse,
tüm hücrelerimde sevgi akıyor inan...
bu sevgi alfabenin tüm harfleriyle haykırıyor
mim olup kalbimi mühürlüyor
dilim hamuş deyip bekliyor...
yar diyemeyip can dediğim...

remzihan