Çocukları küçük kurşunlarla mı vururlar Anne?

Büyümek istemiyorum anne,
Hedef seçilmektense, hedef olmayı,
Kurşunlarla vurmaktansa, vurulmayı seçiyorum.

Doğdum ve irkildim büyüklüğü karşısında dünyanın.
Gördüm ve şaşırdım açgözlülüğüne insanın.


İnsan insanın düşmanı mıdır?
Kim kırar gönülleri,
Korkmaz ve bilmez mi insan,
Bir gönül kıran onmayacaktır.
Ve vurduğu silah er geç dönecektir kendine.
Ve insan vurulduğu kadar vurulur bilmez mi?
Nedameti olmayana merhamet değil lanet edilir ancak.

Çocukları anne,
Küçük kurşunlarla mı vururlar?

Oysa çocuk merhamet demektir biraz,
İnanmaktır bir uçurtmanın değerli olduğuna, bir füzeden.
Bütün bilyelerimi versem, resimlerimi, topacımı
Yetmezmi anne yok etmeye yeryüzündeki bütün silahları,
Bütün oyunlarda ebe olmaya razıyım, yeter ki bölmesin bir bomba rüyamı.


Madem savaş en çok bir çocuğun annesiz ya da babasız olması demektir,
Ebelenmek ve bir daha oyuna girmemektir madem,
Yakıyorum tahta atımı ve tabancamı.
Oyunlarda ne askerim bundan sonra ne de pilot,
Söz, kullanmayacağım bundan sonra sapanımı.
Sığınaklara gitmek istiyorum anne,
Oynamak istemiyorum sonunda ''elma dersem çık'' olmayan hiçbir saklambaçı.

Çocukları küçük kurşunlarla mı vururlar anne,
Akar mı onların da kanları?

(alıntı)

Bu şiir Srebrenitsa katliamında, bir kız çocuğunun ölmeden önce annesine söylediği sözlerin şiirleştirilmiş halidir.

1995’in Temmuz ayında Srebrenitsa’da, Sırplar tarafından 2. Dünya Savaşı’ndan sonra Avrupa’da yaşanan en büyük soykırım gerçekleştirildi. Sırp kuvvetleri Srebrenitsa’da beş gün içinde 8.372 Boşnak’ı öldürdü, yüzlerce kadına ve küçük yaştaki kız çocuğuna tecavüz etti. Bir gün içerisinde 20.000’in üzerinde mülteci Srebrenitsa’dan zorla çıkarıldı.