Kendimden özür diliyorum... Yaşadığım süre boyunca hep merhametimin arkasından yürüdüm, beklentilerimi arkada bıraktım..... Kimseden bir şey beklemedim, doğrusu bu sanıyordum çünkü. Yaşadıklarımı, yaşayamadıklarımı içimde sakladım, Sustum, bastırdım, olsun dedim insanlık ben de kalsın.... Verdim, hep verdim karşılığını alıp alamadığıma bakmadan, aslında güçlü olmak değildi istediğim, ama olmak zorundaydım ve oldum...... Kendimi hep erteledim. Kimsenin beni anlamadığını bildiğim halde hayatıma girenleri bana verilmiş kutsal bir görev olarak gördüm... Herkesi mutlu etmek zorundayım zanneettim....Benim de mutlu olmam gerektiğini unutmuşum... Görevim neyse en iyisini yapmalıydım ki vicdanım rahat etmeliydi.... Birilerinin de bana karşı görevleri olduğunu hiçe saymışım oysa.... Ne yazıkki; Karşımdakilerin eksiklerini tamamlamaya çalışırken, onların hatalarını görmeye vaktim kalmamış sanki... Beni üzmelerine bakmadan, karşılığında ne aldığıma, ne hissettiğime aldırış etmeden hep vedim.... Kendimi nasıl da unutmuşum... Unutturmuşlar aslında.... Paramparça olmuş kalbime, doğruları söylemeye çalışan beynime, mutsuz yüzüme hep sus dedim. Sen sus..! Kendime haksızlık ettim, kimseye etmediğim kadar. Kendimden özür dilerim...

__________________
Biricik Dünyam

Aşkın ekimi kasımı olmaz ki.. Ilık bir ekim sabahında, Ayaz bir şubat akşamında Ya da temmuz güneşinde sevmezmiyim seni..?. Severim.. Hemde çok..