Lal Olursun Kendine

En keskin acılar, en onulmaz yaralar bir tutam özlemle başlar ve titrersin. Kekremsi yalnızlığına sitem edip etmemek arasında gidip gelirsin. Sığınırsın kekik kokulu şarkılara. Dökersin ne kadar saklanmış söz varsa boşluğa. Bağırırsın son ses. Avazın çıktığınca. Kısılır ses. Hala sinmemiştir içine haykırışların. Yüreğin soğumamıştır. Sonra susar dilin. Lal olursun kendine. Ona yetişecek hecelerin yoksa, vurursun sükutunu kör bir geceye. Ağlar bakışlar. Arar gözler. Yas tutar yaşla dolu kirpikler. Hayaller kurarsın. Avutursun olmadık zamanlarda olmadık duygularla. Güya hiç ummadığıın bir zamanda gelecektir o. Gözlerine bakıp “gel” diyecektir. Uyanırsın hayallerinden. Yıkılırsın minderin üzerine yüz üstü. Hıçkıra hıçkıra ağlarsın. İşte sabahları yeni yeşermiş bir umut daha kapının ardında, başlıyor. Gözlerim senin uykundan daha yeni uyanmış gibi. Gözlerim şiş.

Kimse bilmiyor seni sevdiğimi, sen bile bilmiyorsun. Kimseye anlatamıyorum, sana bile.

Ellerimi uzatıp yerden toplasam çığlıklarımı, kendimi yitirip sarılsam senli hayallere. Ne dünü düşlesem ne yarınlar kalsa aklımda, kaybolsam sevdanda şu yarım kalmış halimle.
Ama sen, koskaca bir şehri yüreğime gömüp gittin, gece ben ismini sayıkladım ay ışığında, belki sesim gelir de dönüp gelirsin diye. Bana öyle yakınsın ki, seni özlemeyi bile anlatamıyorum kendime. Sevgi yürek ister, ben tenini istemedim ki. Sen yanımdasın ya yeter.. Hayır sen yoksun, hayalin yanımda. Olsun, sevene bu da yeter.
Ne tuhaf değil mi, sen gidince seni daha çok sevmeye başladım. Bir soran olursa itiraf edeceğim; sevgileri büyütenin hasret olduğunu ve hasretin vuslattan bir adım daha büyük olduğunu. Sevmek kolay, zor olan hasret, uçurum kenarında açan bir çiçek gibi..