Merhaba, gitmeye cesaret edemediğim


"Seviyorum" diye başlayıp, "gidiyorum" diye biten bir cümleydi bizim hikayemiz. Hep yan yanaydık aslında ama aramızda uçurumlar büyüttüğümüzün farkına varamıyorduk bir türlü. Bu yüzden biz seninle hep iki kişi oldum ama asla bir çift olamadık. "Severek öldürme beni" dedim, sen öldürerek sevdin. Oysa gözlerinden payıma düşecek küçücük bir ışık için, nice derin karanlıklar borçlanmıştım ben. İşte sevmek böyledir katilim! Küçücük bir esinti için fırtınalar feda edersin. Yine de düşünür insan "Değdi mi ?" diye ve cevabı, koca bir soruya dönüştürür hayat. Anlarsın ki uğruna ödediğin bedeller, mutluluğuna gölge düşürüyorsa, hak ettiğin mutluluk sana biraz pahalıya mal olmuştur.

Gözüm kördü senden. Ve görmüyordu başkasını. Senin nezdinde beni küçültmüş, seni büyütmüştü bu durum. Çok sevilmenin şımarıklığı oturmuştu dudaklarının kenarına. Kalbinden ihanetler geçiyordu sessizce. Ve unutmuştun körlerin sadece sesleri gördüğünü. Kalbinin sesini gördüm katilim! Hazırdın beni unutmaya. Aşkı bende yeşertip, çiçeklerini başkalarına sunacak kadar alçaldın…Alçaktın! Sadece dara düştüğünde kullanabileceğin, yalnızlığındaki oyuncaktım, oyalandığındım. Kalbinin çarşısında ikinci eldim. İçimde kelimeler bağırırken, dilim sessizdeydi yine. Sustum sana, sustum içime. Bu iç yerinde grev var!

Sonra gittin . Önce gözümdeki yaşta tüttün, sonra dilimdeki küfürde. Gitmiş olsan da bir gün geri döneceğini bilirdim. Dönmesen bile bununla baş edebilirdim. Kısa sürdü zaten gidişin. Pişmanlığını hiç belli etmeden geri döndün. Belki de her yeni başlangıç, yepyeni bir kaçıştı; bunu da öğrendin. Sahte aşk ustası oldun sen. Hayatını yazsan yalan olurdu!

Pişmanlık duvarların yıkıldı mı katilim? Ben hazırdım tamamlamaya, yarım kalmış ne varsa. Ama… Ama… Ne gururumu çiğneyebildim, ne sen “pişmanım” diyebildin. Şimdi bana yüreğinin kapılarını ardına kadar açsan ne çıkar; ben senin arka bahçeni öğrendim.

Anladım ki en güzel diye beklediklerim, meğer dünde kalanlarımmış. Bak, kirlenmiş gözlerinden kalbime düşen ışık, giderek azalıyor. Senin gözlerin, benim hayatım kararıyor. Hiç bir hüznüm kalmadı mutluluğuma kastetmeyen. Ah katilim ! Ah yar bildiğim! Ben mutluluğun peşinde koşarken yandım. Dilerim senide yaksın mutluluk!