Sen ve ben. İki ayrı kentin sabahında aynı güneşle uyanan iki sevdalı.
İmkansızlığın içinde, yokluğun acı nefesinde ” aşkı ” soluyan iki yürek. Boşver gülüm.
Suyla ateşin, geceyle güneşin birbirlerini sevmesi gibi imkansız olsa da aldırma…..
Biliyorum hicbir zaman kapımı çalmayacak ellerin,
hiçbir zaman ellerini tuttugumda avuç içlerin terlemeyecek.
Bırak bu dünyanın bize hasret borcu olsun.
Hasretlikler hep demir parmaklıkların ardında kalsın. Kavuşmasın sırtlarımız birbirlerine.
Değmesin dudaklarımız dudaklarımıza. Sevgi bu değil mi ? Yokluğunda bile sevmeyi bilmek.
Aşkı yücelten bu değil midir ki ?.
Bak şehrime yağmur yüklü bulutlar konuk olduğunda ben seni ararım her damlasında.
Saçlarımı ıslatan bir yağmur damlası kadar berraktır sevgin..
Dokunduğum herşey de ellerinin sıcaklığını aradım durdum. Oysa ellerini hiç tutmadım ki !..
Baktığım her noktada gözlerinin derinliğindeki umudu sevdim.
İnan gözlerini hiç yakından görmedim ama hep seni yaşadım.
Görmeden sevmeyi, dokunmadan hissetmeyi öğrendim…..

__________________
Biricik Dünyam

Aşkın ekimi kasımı olmaz ki.. Ilık bir ekim sabahında, Ayaz bir şubat akşamında Ya da temmuz güneşinde sevmezmiyim seni..?. Severim.. Hemde çok..