Uykusu kaçmış adam

bu her ne kadar yeni bir akım gibi de olsa çay edebiyatı gibi,
artık kabullenmeliyiz;
lügatımıza adı 'uyku edebiyatı' olan yeni bir başlık eklendi,
her ne kadar ders kitaplarında verilmese de.
-
bir adam tanıyorum,
uykusunu ecnebi sokaklarında arayan gecenin karanlığında,
bastığı yerlerden şiir fışkıran bir adam,
sırf romantik olsun diye, geçtiği her sokak lambasının altında yağmur yağan bir adam.
öyle ki tanrı da onu seviyordu,
fakat onun ihtiyacı olan sevgi, tanrıda değildi.
tanrı bile onu anlayamamıştı, fakat bahşettikleri de hiçe sayılmazdı ya, neyse.
bu adam, gözlerinin kapanmasını istiyordu.
oysa tanrı ona yağmur yağdırıyordu, nemin içinde uyumak ne mümkün?
ve şiirler,
edebiyatın olduğu yerde uyku mu?
bir de tanrının hesaba katmadığı fakat dibinde oturduğu evin penceresinden süzülen bir kaç serenad vardı.
sahi bu adamın uyumasına bir sebep yoktu,
çünkü tanrı ona istemediklerinden fazlasını verirken,
istediklerini hiçe sayıyor, belki de anlayamıyordu.
onun istediği bir çift kapalı gözün ardında pasifiğin dibinde bağdaş kurup balıklarla sohbet etmekti.
bu adam, tütün saçlı kadınla temaşa etmeyi bekliyordu karanlığın en kuytu köşelerinde, hani taş atsan sesinin 5 saniye sonra geleceği kuytulukta.
-
işte bu adam,
uykusu kaçmış adamdır.
-
tanrı bile onu anlayamazken,
sen kimsin hatun,
sen kimsin?

__________________