 Polyanna' nın Katili Benim...
Polyanna' nın Katili Benim...
Aslında bu bir şiir değil, daha çok bir nesir. Uygun bölüm bulamadığım için burada paylaştım yazımı...
Bazen kendi bedenimden içeriyi sızıp, nedeni olmayan mutluluklar yerleştirmeye çalışıyordu kalbime, aklıma, ruhuma… Bazen bir başkasının bedenine girerek bana yaklaşıyordu; arkadaşların, dostların, hatta yabancıların dudaklarından dökülerek bana mantığı olmayan hayali bir mutluluğu aşılamanın çabasındaydı… Polyanna nın uğraştığı, kandırmaya çalıştığı tek insanmıydım bu yeryüzünde?Daha nice insanın kalbine, aklına ruhuna girmeye çalıştı, onlara açıklaması olmayan çikolata tadında geçici mutluluklar ekmeye çalıştı içimizdeki toprağa… Sebepsiz tebessümlere neden oluyordu, sonrasında tebessümlerin ağlayan gözlerden akan yaşların dudaklarımıza dokunacağını bile bile…Çok geçmedi tatlı rüya kısa bitti, sonra gerçekler sana sağlam bir tokat atarak, kendine getirdi bizi…
Her defasında aynı duygu; önce inandır kendine mutlu et, sonra da bırak git Polyanna!!! Bir güneş gibi batmaya mahkum yalanların var senin… Geçici mutlulukların peşinde olsaydı kalbim, çikolata yemediğim bir an bile olmazdı… Ne ben, ne de benim gibi düşünenler tadımlık mutluluklar istemiyorlar… Hayatın bize verdiği ile yetinmek zorunda değil kalbimiz! Ya bu kalbe girdiğinde ömürlük mutluluklar bırak kalbimizin sandığına, ya da hiç girmeyi bile düşünme Polyanna! Hakkın yok masum kalpleri üzmeye…
İşte bu yüzden Polyanna, sana bir plan kurdum ve seni öldürmeye karar verdim…Artık ne benim, ne de diğer güzel kalplerin bahçesine girip de sahte mutluluk tohumları ekemeyeceksin! Sebebi olmayan tadımlık mutluluklar bırakacağına, gerçeklerin ortasında yağmur olup ağlamayı tercih ederim….
Artık yoksun Polyanna… Gerçeklerim, sahte mutluluklarına karşı galip geldi ve seni öldürdü…
|