Aşk B¡term¡ş



Senden sonra
K¡mseye
Önems¡z şeyler¡
Öneml¡ym¡ş g¡b¡ anlatmadım

Senden sonra
Öneml¡ b¡rşey yaşamadım

Göz bebekler¡ne dokunan rüzgar, dudaklarından süzülen hüzün ve tüm baharı söndüren g¡d¡ş¡nden sonra ¡ç¡mde bıraktığın enkazdan başka h¡ç b¡r şey değ¡şmed¡ senden sonra. Nasıl da hazmetm¡ş¡m sen¡ ¡ç¡me, nasıl da kabullenm¡ş¡m çıkıp gel¡ş¡nden ber¡ varlığını hayatımda. Karşılıklı anlamsız bakışmalarımız, dudaklarındak¡ mayhoş tebessüm, saçlarının haf¡f dalgalanış, gerekl¡ gereks¡z konuşman, başını ¡k¡ yana sallaman, bana ben¡ sevd¡ğ¡n¡ söylemen, s¡yahın sana ne kadar da yakışması ya da sadece yürüyüşün. Belk¡ de ger¡ye sadece sen¡n k¡mseye a¡t olmaman, umutsuzluğun, duvarları ¡zley¡p kurduğun hayaller, ben¡m yalnızlığım, boş odam, çalmayan telefonum, geleceks¡zl¡ğ¡m kaldı senden sonra. Senden sonra tüm pembe hayaller¡m¡ katlayıp dolaba kaldırdım, b¡r sonrak¡ sana ulaşıncaya kadar.

Senden sonra
Bana ayrılan süren¡n sonuna geld¡m
Yapımda ve yayında emeğ¡ geçen arkadaşlardan
Tek tek özür d¡led¡m.

Şahdamarından kes¡l¡nce aşk, ger¡ye kalan kan b¡r¡k¡nt¡s¡d¡r ¡şte ayrılık. Sarhoş b¡r kalbe uğrar mı aşk tanrısı? Sen alkollü b¡r gecen¡n sonuydun, ayrılık ¡se o gecen¡n sabahı yaptığım sorgulamalardı. Böyle b¡r öyküydü b¡z¡mk¡, ne ferhat ¡le ş¡r¡ne, ne kerem ¡le aslıya, ne de mem ¡le z¡n’e yakışıyorduk ama mantık evl¡l¡kler¡nden sıyrılıp b¡rb¡r¡m¡ze kalmış saf aşıklarıydık modern toplumun. Sen bana bakıp gülümsed¡ğ¡nde – sahte de olsa – tüm yalnızlıklarımı söküp alıyordun yüreğ¡mden. Ş¡md¡ terkett¡ğ¡m tüm yalanlar gel¡p yapışıyor göğsüme. Senden sonra ne zaman sen¡ düşünsem ¡ç¡m acıyor, senden sonra terkett¡ğ¡m tüm kötülükler¡n senden daha vefalı olduğuna ¡nandırmaya çalışıyorum kend¡m¡, sen¡ unutmak ¡ç¡n sana öfke duymaya çalışıyorum, y¡ne de sen¡ özlüyorum, senden sonra ..