Kalbimi ellerine teslim ettiğimden beri, elleriydi kalbimi şekillendiren. Korkularını kâbus bilmiş, sevinçlerini bayram bellemiştim. Dilimdeki sükûtun, kalbimdeki umudun sabrımın emaresi olduğunun farkında bile değildi. Oysa kalbim hala ellerindeydi. Sabır tükense de aşkı terk etmezdi insan. Terk edemezdi de zaten. Zira aşk sabırdan da büyüktü; ama aşığın hiç tereddüt etmeden yerinden söküp, maşukun ellerine teslim ettiği o kalbi, öyle bir an geliyordu ki kırılıp küsüyordu ellerin sahibine. Yine de; benim küsüşüm kırılmamdan çok sonra olmuştu. Hani bir umuttu, belki kırılan kalp tamir olurdu. Her zaman olan yine oldu ve umutlar boşa çıktı.





[Link'i Görebilmeniz İçin Kayıt Olunuz.! Kayıt OL]

__________________