 Bütünleşmek
Bütünleşmek
Yaptığım gözlemler beni tüm hareket ve davranışlarımızın aslında bir ‘Bütünlük duygusu’ erişme temel arzusundan kaynaklandığı fikrine götürüyor!
Siz ne düşünüyorsunuz bu konuda bilmiyorum ama fizik ve ruh dünyamız bu bütünlenme, eksiklikten kurtulma, tamamlanma isteği üzerine şekilleniyor gibi geliyor bana.
Kavgalarımızın altında bu istek yatıyor.
Mızmızlanmalarımızın üstünü biraz kazıyıversek bunu göreceğiz.
Küsmelerimiz, alınganlıklarımız, surat düşürmelerimiz, kaş yıkışlarımız, göz temasından kaçışımız… Hepsinin altında azcık kurcaladığımızda aradığını bulamamışlık ve ‘Bütünlük duygusu’na ulaşma kaygısı yer alıyor.
Bir bebek doğduğunda bile belki de bu bütünleşme ihtiyacını kendi halince dile getiriyor.
Yaramazlık yaptığını düşündüğümüz çocuklarımız diğer yarısını aradığı için belki de bu kadar hırçın
Ne dersiniz dostlar? Bu konu, üzerinde düşünülmeyi hak etmiyor mu?
Ediyor bana kalırsa!
Ayrılık derdine düşen ruhumuzun çığlıklarını duyduğumuz an ‘Bütünlük duygusu’ arayışımız başlamış oluyor.
Ney’in bizi yakıp kavuran sesi, hem onun hem de üfleyenin ‘Bütünlük duygusu’ arayışındandır belki kim bilir?
Ozanların asırlar ötesinden verdikleri sese kulak verişimiz aynı hasretle kavruluşumuzun ortak ifadesi olmasın?
Soru benden, cevap sizden efendim.
Ayrılık, aykırılık yetti… Ruhumuzu kanattı bu konudaki aymazlığımız, aşk kuşunu yaraladı!
Evet, yetişir artık.
Ben ‘Bütünlenmeye’ gidiyorum!
|