Evrim
O ince sızı bir nehir boyu geçiyor gözlerimden,yüzündeki o erişilmez güzellik ruhumu serinletiyor…Parçalara ayırdığın kalbimi tekrar toplayıp yapıştırıyorum,artık
eskisinden daha değerli çünkü her bir parçası senden bir iz taşıyor…
Ben kalbimi gerçeklerden arındırıp sevdim seni,umut etmeden beklemeden sevdim..,
Ama başımı ellerimin arasına alır gelirdim senin yanına ,o an avuçlarım
terler,kalbimdeki çatlaktan sızan ışık,vurgun olduğum o güzel yüzünü
aydınlatırdı,… gözlerin o kadar derinden bakardı ki ruhum delik deşik olurdu ,
ölüm yılgın bir gölge gibi yayılırdı önüme ,güneş beni ayaklarının altına
alırdı…sessizce direnmeye çalışırdım , orada tam karşında,gri beton,sarı maden ve
soğuk yalnızlığın ortasında sağır sözlerini beklerdim… Uzatsam elimi tutmazsın
biliyorum,çünkü elerim yok,seni iliklerine kadar ıslatan o küflü yağmur ellerimi
çürütüyor…Kısa bir süre dalgınlığına verip dudaklarımı kalbine kenetlemeye
yelteniyorum…İtiyorsun…İşte o andan sonra başlıyor yaramdan akan ılık kanla
konuşmalarım.Hiç olmazsa bir kez sarılmak istiyorum sana , başımı göğsüne dayayıp
kalp atışlarını içime çekmek istiyorum, avuçlarımdaki teri ,avuçlarına silmek
istiyorum, içimdeki boşluğun ruhumu nasıl deldiğini göstermek için , son bir
gayretle bütün gücümü toplayarak yürüdüm sana doğru,..
Gözlerimi kapatıp seni düşünüyorum , ellerindeki bedenindeki titremeyi buradan
görebiliyorum…O incecik sızının son bulduğu ırmakta içimdeki çocuğu
boğuyorum,cansız bedenini,tek kanadı kırık güvercinler uğurluyor yüzümden
kalbine…Ağıtların ardından açıyorum gözlerimi,içimdeki ateş yüzünü aydınlatıyor
sessizce seni görmeye çalışıyorum, oradasın güneşin hemen arkasında, bütün
güzelliğinle,meleklerin bakışları altında ,ilk kez ellerini kaçırmıyorsun
benden…Nefesimi tutup başımı göğsüne yaslıyor kalp atışlarını içime
çekiyorum…Kalp atışların gürül gürül çağlayan bir şelale gibi,beni dağının
eteklerine çağırıyor,beni soluksuz bırakan sevdam zincirlerini kırıp teninle
buluşuyor…