Yarınımız -Sızım Sahipsiz Kırılganlıklarım

Yine olmaz olası bir gece...
omuzuma yüklenmiş ölüm koyusu acılarım;
yokluğunla bir olup dağlıyor direnç hücrelerimi......
Uzadıkça uzayan bu cüzzamlı dönüş takvimi,yol ayrımlarına getiriyor içimdeki düşleri...

Ah uğruna düşmeyi göze aldığım,düşlerimin uçurum çiçeği;
kaç kez düşüyorum tepelerinden...
Keskin lacivert sivrisi kayalıklarının.ellerime bıraktığı kesikleri;
kaç kez yeniden sarıp düşüyorum yollarına...
Bir gülüşünle doğruluyorum,kan kaybı bir ölümden...

Bu kadar yara almış bir yolculuktan,yarınlar çıkar mı sevgili ?.
yüreğinden kalemine dökülen parantez içlerinde arıyorum,umutlarını...
(YAN)ıl(DIM)...Kır(ın) Kalemimi...

Ahh ! Yüreğime nâm ekip,gâm biçen soylu sevdam..
acılarda ustaydım oysa ..Yanılmışım
hep öğrenci kalacağım seni sevmeler ülkesinde,cezalı çocuklar gibi
hep tek yürek yalnızlığında olacağım...infazımı ertele yaar !..,kaldır yüzündeki kalın duvarları...
(DAĞ)ıl(DIM)...(d)ağlıyorum seni içimde...

Ahh Yüreğime gül ekip,diken biçen yaralı sevdam...
Ayaz'a kesmiş bir kasabanın,Karbon-monoksit kokulu sıcak odasında,
yusuf_i bir sancıyla ,senli rüyalarıma yorum arıyorum...

Ne zaman başlasam kaldığım yerden seni sevmeye,
Azarlanan yağmur gibi oluyorum kurağında...
Bilsen bu nasıl bana ağır,Bu nasır bana ağır..

Ama peşime zorlu yalnızlıkları takacak kadar
göze almışım seni sevmeyi...
İstemessen,gidersin adını alıp..Hüzünlerle dolu çantan..
İstersen,kıyısına varmış bir İstanbul şarkısı olur sesim..

Ey yaar !!...
Buza kessem de ayazında..Hep sevdim kışlarını..
Kaçmıyorum yağmurundan,
Hadi sapla yüreğime kılıçtan keskin kalemini,
"O" ki kaleme yazmayı öğretti..Konuşan kalem kırılmaz..
Ve duyulmaz her çığlığım.
Ölümde ağıtçı,düğünde zılgıtçıyım..
Şimdi nasıl yakayım ellerimle suladığım
ormanlarca yeşil ağaçlarımızı...
meydandaki darağacı bile ;
yemyeşil çiçekli bir ağaç olmayı düşlerken...


Hasan KARADENİZ