Küçük kelebeğin peşine takılmış koşuyordu ufak kız. Diz boyu çimlerin nemli temasıyla çorapları sırılsıklam olmuştu. Zaman zaman tökezleyip düşmüş, dizleri
çizilmiş hatta kanamıştı ama umurunda bile değildi. Yüzündeki kocaman gülümseme, merakla izlediği kelebeğin her çiçekte mola verişiyle daha da
büyüyordu. Kelebek nazlı nazlı kanatlarını kıpırdatıp yeniden uçmaya başladığında küçük kız da sevinçle peşi sıra gidiyordu. Bu kovalamaca sanki sessiz bir oyuna dönmüştü. Kelebek yükseklere konuyor, küçük kız bekliyor, kelebek aşağılarda bir yere saklanıyor sonra yeniden uçmaya başlıyor, küçük kız
da ardından koşmaya başlıyordu. Gizemli bir büyünün etkisine kapılmış gibi gidiyordu kelebeğin peşi sıra. Kelebeğin durduğu anlarda bile uzaktan
seyretmekle yetiniyor, dokunabileceği mesafede onu ellemeye çekiniyordu. Dokunursa büyü bozulacak ve etrafta uçan arılar, sinekler ve diğer böcekler bu çekinceli oyunda yer alacaklar gibi geliyordu. Zaten onlardan ne kadar kaçsa
yine karşısına çıkacaklarını biliyordu. Dikkatli olmadığı her seferinde canını acıtmalarını nasıl unutabilirdi ki?

Bugün parkta gözü sadece kelebeğe takılmış ve onunla bir bütün gibi davranıyordu. Ortalıkta şimdilik ne bir böcek, ne sinek ne de iğneleriyle saldırmaya hazır bekleyen arılar vardı. Kim bilir belki hepsi saklanmışlardı belki de başka avlar peşindelerdi. Kelebek nazlı nazlı, beyaz, narin bir çiçeğin yapraklarına kondu. Gökkuşağı rengi kanatları beyazın üzerinde taç gibi duruyordu. Küçük kız tereddütle yaklaştı ve çimlerin üstüne, kelebeğin çok
yakınına oturuverdi. Kelebek bu kez kaçmamıştı. Sanki o da yorulmuş, inatla kendini takip eden bu küçük kızı merak etmişti...

Küçük kız büyük bir merakla kelebeğe seslendi,

- Adın ne senin güzel kelebek?

Kelebek kanatlarını hafifçe dalgalandırdı göğe doğru ve cevap verdi:

- Umut, ya senin?
- Benim mi, Dilek.

Bu kez küçük kız kendinden emin ve neşeyle sürdürdü konuşmasını:

- Sen hep bu parkta mı yaşarsın?
- Evet. Burada doğdum ben. Sen nerede yaşıyorsun?
-"Benim evim de bu parkın bir ucunda" diye cevapladı küçük kız. Sonra ardından merakla sordu:
- Senin evin nerede?
- Benim evim her çiçek, her yaprak, her yer, evimin adına doğa diyorlar.
- Peki annen, baban, kardeşlerin nerede?
- Onlar da burada bir yerlerde olmalı. Belki de doğaya geri döndüler, bilmiyorum.
- Yani senin evin bu park ve ailen de parkın bir yerlerinde, öyle mi?
- Evet, öyle olmalı.

Bildiği ev ve aileden farklı bir yaşamla tanışmak şaşırtmıştı küçük kızı. Belki de kaybolmuş bir kelebektir. Yolunu şaşırmış olmalı diye aklından geçirdi ve emin olmak için sordu:
- Parkın adı ne biliyor musun?
- Evet biliyorum tabii. Herkes kendi adresini bilir. Buraya Hayat Parkı diyorlar. Bilinen en renkli parktır burası.
- Hayat parkında neden bu kadar çok kelebek var Umut kelebek?

Kelebek yavaşça uçtu, yükseldi sonra geri çiçeğe kondu ve cevap vermek için hafifçe bekledi bu sefer...

- Umutsuz bir hayat düşünebilir misin sen? Ne kadar çok yaşam varsa hayatta, bir o kadar çok umut vardır. Umutlar da kelebekler gibidir. Sürekli
daldan dala konar ve hep arar dileğini... İşte her kelebek bir yaşamın umududur küçük kız.
- Yorulmazlar mı kelebekler dileklerinin peşinden koşarken, onları ararken?
- Hayır yorulmazlar çünkü umut, anların heyecanıyla dolu bir bekleyiştir. "Şimdi" kelimesinin sihirli değneği değmişçesine büyüler peşinde koşanları... Ya şimdi oluverirse dileği?

"Pek anlamadım ama" deyip düşünmeye başladı küçük kız. Sonra gözleri parlayarak kendine bakan ve bekleyen kelebeğe döndü.

- Tıpkı benim yaptığım gibi desene. Dilekler umutların peşinde koşarken hayat parkında, insanlar da yaşamları boyunca kendi umut kelebeklerinin
ardından koşuyor... Ya umut kelebekleri kaybolup giderse hep birlikte, ne olur o zaman?
- Başka umutlar gelir küçük kız. Umut hiç bitmez. Umutlar heyecan doludur, yerinde duramaz ama çok uzun süreyle yaşamları coşturamazlar. Sönüp
giderler bir yerlerde. Tıpkı kelebekler gibi. İşte o zaman başka umut kelebekleri gelir hayat parkına ve dileklerimizin umutları olurlar.
- Umutlar yorulunca yaşamın dilekleri başka
umutların peşine takılıp devam ediyorlar koşusuna demek ki! Ya dileklerimiz olmazsa? Umut kelebeklerine ne ihtiyaç kalır o zaman?

Kelebek bu kez kelimeleri daha ağır, tane tane kullanarak ve yüksek sesle sordu:
- Dileksiz bir yaşam hiç gördün mü sen küçük kız?
- Bilmem....
- Dilek yaşamın özüdür. Doğarken dilekle başlar yaşamlar ve dileklerle sürüp gider. Her dilek bir umudu doğurur. Her umut başka bir kelebeğe benzer, kanatlarında arayışını sürdürür hayat parkında.
"Umutsuzluk kelebeği var mı hiç?" diye merakla sordu küçük kız. Bu anlatının karmaşasında alabildikleriyle gözleri bir hüzünleniyor bir
parlıyordu. "Ne karmaşık bir işmiş bu" diye geçiriyordu içinden...


"Umutsuzluk kelebeği yoktur" diye cevapladı kelebek.
- Umutsuzluk, umut kelebeklerinin kısacık ömürlerinin bittiği ve başka bir umut kelebeğinin can
bulduğu o arada hissedilendir. Boşluktur, aradır, geçiştir ve çok zordur. Ama umutsuzluk kelebeği yoktur yaşamda. O bir umudun bitip öbür umudun başlayışına kadar olan bekleyişe konulan bir isimdir sadece.

Küçük kız iyice şaşırmıştı... Merakla sordu kelebeğe,
- Bir yaşamın kaç tane umut kelebeği olacak o zaman? Kaç defa umutsuzluk dediğin bekleyişte kalacağız hayat parkında?
- Yaşamın boyunca dileklerin kadar umutların, umutların kadar umutsuzlukların ve hayatın boyunca da hepsinden olacaktır. Umutların olduğunda
mutlu, umutsuzlukla karşılaştığında mutsuz olacaksın ama hepsini birden yaşayarak hayat parkını çok iyi tanıyacaksın. Ta ki.....
- Evet? Ta ki?
- Girdiğin kapının tam karşısındaki öbür kapıdan çıkıp parktan ayrılana kadar. Şimdi benim doğaya dönme zamanım geldi küçük kız. Sen de evine dönmelisin. Yarın başka bir umut kelebeğiyle hayat parkında arayışa devam edersin. Daha yolun çok uzun, o yüzden daha pek çok kelebekle karşılaşıp
koşacaksın. Dizlerin yine kanayacak, düşeceksin, kalkacaksın, arılar, sinekler, böceklerle karşılaşacaksın ama sakın korkma ve yılma. Umutsuzluğa kapılma. Sabırla bekle başka bir umudun geleceği anı. Umut kelebekleri hep seninle var olacaklardır , ta ki...

Küçük kız susup kalmıştı orada. Kelebek bu kez kararlı bir şekilde kanatlarını salladı ve uçmaya başladı. Küçük kızın üzerinden uçup yanağına hafifçe
kanatlarıyla dokundu ve parkın ağaçlıklı tarafına doğru uçup gözden kayboldu...

Küçük kız yanağına değen umudun sıcaklığıyla mutlu bir şekilde kelebeğin uçtuğu yöne doğru bakıyordu...

Dileğin umutla karşılaştığı günün sonuna gelinmişti.

Yarın başka bir umut kelebeğiyle arayışa devam etmek üzere kalkıp evine doğru yürümeye başladı hayat parkında...