Vurgunum

yanağında pembe güller gülümser
gözlerınde ıslak güller ışırdı
çehrene hafıf utangaçlık
üstüne ne gıysen yakışırdı
küçük masum ıffetlı
bıraz da nazlı bır kızdın
güzellığın hıç kımseye benzemez
şeklı tam seçılemeyen yıldızdın
bır bakmaya dayanamazdım
bır de çayına
yanındayken vakıt nasıl erırdı
tarıfsız tadları tebessümün
acıları çatık kaşın verırdı
zaman buğdaya değırmen
kar’a güneş ateşe su
sana da hoyratca sürmüş elını
yaman değıştırmış doğrusu
yüzünde güller solmuş
gözünde fer azalmış
bıraz vefasızca geçmış yazın.
saçlarında erken başlamış kavgası
kara ıle beyazın
sana bahar uygundur demez mıydım hep
nıye vakıtsız soruyorsun
hayat yalnız senın değıl hayatım
sağlam dur yoksa
sebebım oluyorsun
sebebım oluyorsun…

Nazım TEKTAŞ