Çıldırtma Beni Adam!

[Hüma]

Günlerce görmediğim halde, ilk karşılaşmamızda söylediğin ilk kelime, nasıl oluyor da benim aklımdan geçen oluyor? Üstelik öyle alakasız ki!
Paranoya yapıyorum belki ama kim olsa aynı duygulara kapılırdı. Sanki her an beni izliyorsun, seyrediyorsun….
Ne zaman karşılaşacağımızı düşünsem, en mağrur ve hoş tavrımı takınıyorum. Sana kibarca selam verip, bir iki kısa cümleyle nasıl olduğunu sorup, yanından ayrılacağım. Yani, ben öyle olacağını düşünüyorum. Sonra nasıl oluyor da sen beni gafil avlıyorsun?
Geçen gün mesela, en şık halimle geldim. Karşılaşacağımızı biliyordum. Zamanlamam da iyiydi. Sen çıkarken, ben giriyordum. Merhabalaştık, dostça iki yanaktan öpüştük. Sen o arada ne dedin bana, inanamadım!
Çok sıradan gibi duran, öylesine söylenmiş ve sanki herkesin içinde söylenebilirmiş gibi kullandığın o cümleler, kimsenin dikkatini çekmeden nasıl oluyor da sadece benim kulaklarıma ulaşıyor?
Sonra gittin ve ben öylece kalakaldım. Ne oldu benim mağrur duruşum, hoş ve kendinden emin tavrım? Çakıldım olduğum yere! Adam sen erdin mi, in misin, cin misin? Günler boyu hayale dalıp, “acaba bir gün bana şunları der mi” dediğim sözleri, son derece basitleştirerek nasıl söyledin?
Eve kamera taktırmış olabilir misin diye uçuk fikirler geliyor aklıma. Bu mümkün olamaz! Olsa bile, düşündüklerim hangi kameradan okunabilir?
Bütün dengemi alt üst ediyorsun sen! Sadece bir bakıyorsun, bir şey söylüyorsun, beni öyle bir garip halde bırakıp, hayatına devam ediyorsun.
Sonra ben, yüzümdeki o salak gülümsemeyi, kalbimin çarpışını kimse fark etmesin diye ortadan kayboluyorum. Saçma sapan şeyler yapıyorum. Konu sen olunca, aptallaşıyorum!
Bu sobeleme, kaçan ve kovalayan durumu bir yerde bitecek biliyorum. Çıkıp karşıma aslanlar gibi, “seni seviyorum, gel benimle ol” diyeceksin! Demezsen, bir gün gelecek yollarımız hiç kesişmeyecek çünkü aşkı hediye eden melekler bile bizden vazgeçecek….