Ne zaman gideceksen işte, o zamana kadar böyle seveceğim seni. Böyle severek bitireceğim belki gidişine kadar geçecek zamanı veya seni.
Yoksa nasıl dayanırım bunu bilerek yaşamaya, nasıl katlanırım? İnsanın kalbine geçiyor mu sesi, bırak sesi insanın aklı geçiyor mu kalbine, peki sözü?
Ömrümün başka bir gecesine denk gelseydin eğer, başka bir yalnızlık anımda çalsaydın kapımı, belki bu kadar kırılgan değilken, belki bu kadar başımın okşanmasına ihtiyacım yokken gelseydin; her şey başka olurdu….
Mesela ben böyle bağlanmazdım sana; belki, kim bilir?
Yoksa bedenim sevişmekten titremiş, titrememiş, dert değil. Her yerde sevişir insan isterse, bedenini sunmaya gelirse iş, o kadar çok alıcısı var ki; o kadar aç olanı var ki!
Ama benim aşktan anladığım başka, seninle yerden yere çalınan bir ihtiras gecesinin hayalini kurmuyorum. Tam tersi bende bitmiş, unutulmuş, hüzün dolu bir maziye ait olan güzelliklerin peşinde koşuyorum.
O yüzden sevmek için bunca çabam, yol arkadaşlığı dediğin o büyülü yoldaşlığın peşindeyim. Yoksa benim ömrümden ne olacak? Hepsini boşa harcasam, hepsini yeniden yazsam, saysam, saymasam, günleri yaksam, kendimi yaksam ne olacak?
Ömür dediğin dünyaya uzun, sonsuzluğa bir an. Belki başka bir yerde yeniden ve defalarca nefes alacak bir ruhun, bu bedene girmiş haliyim ve yine bir yerlerde seninle buluşup, yine seni gözkapaklarından öpeceğim.
O yüzden; yani bu kadar kısayken ömrün sayılı günleri, gelip uyandırıyorum gece yarıları seni. Kalkıp yanımda uyu diye, ne kadar çok değerse elin elime, o kadar çok tadına varacağımı bildiğim için; her gece yarısı uyanıp, seni televizyonun karşısındaki o koltuktan kaldırıyorum.
Ne zaman gideceksen işte, o zamana kadar seni sevmenin tadını çıkarmaya çalışıyorum. Dilimin kenarına bir keşke yerleşiyor fakat sevmenin sadece yanındayken olmadığını bildiğimden susuyorum. Yine de keşke gitmesen…. Hani o gün gelince….