Bir ağaç altında selamlamaları bundanmış sonsuzluğu.

[Ravza]

Dinle sevgili!
Bize anlatılanlar yalanmış, özlediklerimiz.
Aşk yalanmış sevgili...
Aşk yalnızca henüz şafak sökerken masa üstünde bırakıp gittiğimiz kadehlerin üstünde kalan bir yüzü yalnızlığa dönük dudak izleriymiş yıkanınca silinip gideceği bilinen.
Aşk bizim bildiğimiz gibi sonsuza kadar sürmezmiş. Bunca yıkım bunca ölüm arasında aşkın hiç şansı olmazmış sevgili.
Ferman yazanlar oturup her gece, acıya en çok yakışacak iki kalbi yazarmış bıkıp usanmadan, sonunu bile bile.
Gün doğupta karanlık sofralara oturanlar karanlığa katmaya başlarmış sevginin en savunmasız halini.
Herşey kahpeliğe esir olurmuş.

Dinle sevgili!
Gerçek olan, olduğunu sandığımız herşey bir filmin karelerinde dökülürmüş kayboluş uçurumlarından yavaşça.
Minicik ruhların gözyaşlarıyla ördüğümüz en kutsal mabedlerimiz talan edilirmiş biz yokken nefretle.
Hiç farkına varamamışız.
Umut dolu düşlerimiz içinde, karanlığa tutkun is tutmuş yüreklerden dayak yermiş içimizdeki suskun çocuklar meğerse hiç bilmeden.
Kader denilen şey oyalanmak için elimize verilen birer yalan oyuncakmış.
Biz kendimizi bile kandıramazmışız izinleri olmadan.
Herşey sahteymiş senin anlayacağın.
Dost gülücükler, sevinçler, sıkı sıkıya tutulan eller...
Şairler bunun için yazarmış ölümlerin acısını sevgili.
İnsanlar kandırıldıklarını anlasınlar diye.
Aşkın insana hiç yakışmayacağını bilsinler diye.
Onlar bunun için ölürlermiş.
Bir ağaç altında selamlamaları bundanmış sonsuzluğu.

Aşk yalanmış sevgili...
Şairler bunun için katmazlarmış ölüme yalanı...