Dört mevsimin gidişinle adı efkar olan tek mevsime dönüştüğünü görmeseydim.

[Ravza]

Keşke, keşke hiç duymasaydım sesini,
hiç görmeseydim hayallerimde baki kalacak o güzel yüzünü,
okyanus derinliğindeki kaybolup gittiğim o yosun gözlerine hiç bakmasaydım.
dokunmasaydı tenim tenine de hissetmeseydim sıcaklığını, ürperişi...
Yüreğini göstermeseydin ve ben hiç bilmeseydim sevginin ne demek olduğunu,
Yokluğunun yüreğime mıh gibi saplanmış olan ince sızısıyla hiç tanışmasaydım.
Keşke, koylara sığınmış yaşantıma getirmeseydin açık denizlerdeki dalgaları,
düşürmeseydin aklıma hayallerin kurulabileceğini, bir daha hiç çıkılamayası düşler ülkesinde kalınabileceğini ve bir varmış bir yokmuş diye başlayan hikayelerin bir gün gerçekleşebilme ihtimalini.

Keşke, hiç fark ettirmeseydin bütün şarkıların bizim için yazıldığını, nağmelerin bizi söylediğini, senaryolardaki başrollerin sahibi olduğumuzu.
Bilmeseydim çaresizlik içerisindeki bir martının çığlıklarının, aslında kendine isyanı olduğunu.
Dört mevsimin gidişinle adı efkar olan tek mevsime dönüştüğünü görmeseydim.
Keşke yarım yaşanmışlıkların, söylenmeyen sözlerin her daim kabuğun altında kanayan bir yara olarak kalacağını öğrenmeseydim.

Adı Sen olan hayallerim ciğerime çektiğim sigaramın dumanıyla birleşerek kaybolup gittiğini ve geriye sadece bir iç çekiminin bıraktığı yeri dolduramayacak hicran dolu boşluğu hiç tatmasaydım.
Ve SEN hiç varlığımda var olmasaydın keşke...