Yokluğunda,eş anlamlarını eşeledim tüm kelimelerin.
Aşkın tam anlamını ‘‘sen’’ doldurdu,sensiz de.

Adı belli gelişlerin nispetidir,ayrılık.
Ve mecbur gidişlerin sonu:
Acıya acelece,hükmü yıllara ödetilirmiş,sessizce.

‘‘Sen!’’ diye haykırdığınızda,
Yankılanıp geri döner mi sanıyorsunuz ses,sizce?

Öyle bir giderler ki,
‘‘Sen’’in yankısıyla bile dönmezler geriye.

Rüya biter...
Terleten uykulardan uyandırılırsın aniden.
Artık eskisi gibi rahat da yaşayamazsın.

Çünkü biliyorsun
‘‘Yâr’’dan az geçsen,
Vazgeçeceksin kendinden.


Emre GÖKCE / İçimdeki Yankın

Hiçbir yalnızlık, ‘‘sen’’ kadar pişman edemez beni.
Sen kimde unuttun ki bana dönmeyi?


Emre GÖKCE

Hatırla!

Meyveydin sen dalımda.
Mey olup el bardaklarına,
Meyillendin başka dudaklara.

Baş rollerden boş rollere geçmek gibi,
Alaca yalnızlıklarda,
Günaydın sonrası bile rüyaydın bana,dokunamadığımdan sana.

Söndürdüğün har,candı.
Bak!
Harcandı..


Emre GÖKCE / Canımdaki Sönük Ayna

‘‘Bana gelemeyecek kadar uzakta değil,
Geri dönemeyecek kadar başkasına yakınsın artık.’’


Emre GÖKCE / Sonra...

Aşktan yana hep bir bildiğin vardı,bendim.

Dakikada çok kez ölürüm.
Daha önce de öldüm.
Dokunma şimdi,
Ölüm sebebim olarak artık gözlerini ön görürüm.

Yorgan döşek sana hastalanmak...
Ölmek yine sonu...
Ölüye dönmek yokluğunun ana teması.

Aşk kurbanıyız,
Hiçbir uğra adak edilmemiş.
Katletmek ana fikri.
Gerisi cinayete az teşebbüs.
Yaşatmamaya çok yeltenmek.

Aşk yine yaşanır elbet,
Gittiğinde Bitti’sel hayata girerek.

Emre GÖKCE / Faili Meşhur - I

Gözlerin:
Uzaklığın mecaz anlamı oldu artık.

Oysa hâlâ,
Gölgene bassam canım yanar yine.


Emre GÖKCE / Yalnızlık

Gözyaşı sinmiş dolu bir avuçla tokalaşmamak,
Dokundurmamak için yaslarına,
Ya da bir hüznün arasından geldiğini belli etmemek için o yeni adama;

Bazı kadınlar gözyaşlarını hep ellerinin tersiyle silerler.


Emre GÖKCE / Hecelik - III ' Yargâh Kitabından...

Kalemi kırıp asamayınca seni,
Meçhule karışacak her şeyi bıraktın ellerinden.

Çünkü failin kim olduğunu farkettin.
Çünkü anladın,inandın;
Aşığın Azrailidir yârinin yüreği.

Aşkın yüreğe,
Yüreğin yâre,
Yârin âşığa sefadan öte,nazı olur.

Giden,yara izleriyle kurtulur da
Kalan,neden hep ötanazi mağdurudur?


Emre GÖKCE / Sonra...

Bedeli,kirasından ucuz olunca vefanın,
Geleceğe dair düş kanamaları başladı.

Ve bu yüzden,
Uzaksın artık ‘‘bu yüzden.’’

Artık yokluğuma ‘‘sensizlik’’ değil de
‘‘Kendi eksikliğim’’ de.

Emre GÖKCE / Sonra...

Yerden yere vurmak,
Yârdan yâre tutulmak değildi...
Yer yerinden oynasa,
Yâri yürekteki yerinden oynatmamaktı,aşk.

Öfkeden sıkılmış yumruk değil bu
Kapanmış avuçlarıma sığınmış parmaklarımın çektiği sabır.

Yoksa ‘‘Yâr kokusu başka türlü başkalarından nasıl saklanır?’’

Emre GÖKCE / Sonra...